Συνολικές προβολές σελίδας

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Η κατάρα του Σίσυφου (το άτυπο διδακτορικό μου)

Οι φίλοι μου λένε οτι αυτό, στην ΔΦΕ, ειναι το δεύτερο διδακτορικό μου. Το πρώτο το έχω στη μουσική.
Δεδομένου οτι το διδακτορικό αποτελεί εμβάθυνση σε ένα μικρό τμήμα γνώσης, μπορώ να πω οτι πράγματι, έχω μια εξειδίκευση σε ένα πολύ μικρό, συγκεκριμένο τμήμα της μουσικής. 
Οι μουσικές μου σπουδές ξεκίνησαν από το Δημοτικό, που ακούγαμε μανιωδώς, φανατικά και επισταμένως 80s pop (πού να ξέρα οτι η αδερφή μου δεν με κατέστρεψε μουσικά, όπως νόμιζα, αλλα με έκανε πιο συγχρονη απο ποτέ, αν σκεφτεί κανεις ότι εδώ και μια δεκαετία η ποπ μουσική ανακυκλώνει τα 80ς). Στο Γυμνάσιο heavy- metal (φανερά) και Rick Astley (στα κρυφά): από τη μια Megadeth κι από την άλλη Stock- Aitken &Waterman (ασχολίαστο). Στο Λύκειο ανακάλυψα τους Cure (ε, ειχαν βγάλει και το Disintegration, πώς να αντισταθείς), έσκασε και η βόμβα των Nirvana και των Pearl Jam, και με πήρε παραμάζωμα το grange. Ευτυχώς στο Πανεπιστήμιο βρέθηκαν οι Smiths, και δεν έμεινα μια ζωή να ακουω 90s rock -όπως ολοι οι συνομήλικοι μου (αν ξανακούσω άλλη μια φορά 40άρη να ζητάει παραγγελιά το Give it away ή το Two Princes, θα αυτοπυρποληθώ).
Κι αφού έχω βρει το δρόμο μου και πια ξέρω οτι το Μεταπτυχιακό μου το κάνω στην αγγλική new wave και dark wave σκηνή, έρχεται η Matador. Πού πας για εταιρία, πού πας; Τι δισκάκια είναι αυτά που βγάζεις; Δε σκέφτεσαι το πολιτισμικό σοκ; Πώς να ακους απο τη μια Smiths κι από την άλλη Pavement; Από τη μια Cranes κι από την άλλη Helium; Αδιάβαστη θα με στείλεις.
Ε, εκεί στις αρχές της νέας χιλιετίας, ήρθε το ιντερνετ, ξεκίνησε το δωρεάν κατέβασμα (καλά, δωρεάν στην αρχή δεν το έλεγες, με την χρονοχρέωση στον ιντερνετ χρυσοπληρωμένο το είχα το napster) και άνοιξαν οι μουσικοί πίδακες. Πόση μουσική! Και πόσο καλή μουσική! Είδη πού δεν είχες ξανακούσει στην Ψαροκώσταινα! Τετρακάναλες ηχογραφήσεις με τον ντράμερ να βαράει τις κατσαρόλες με τις κουτάλες, μουσάτοι χιππιδες που έκαναν παρέα με την Vashti Bunyan, τρελοί ερημίτες θαμμένοι στα χιόνια του Βερμόντ να βγάζουν τα σωψυχά τους για την Έμμα. Τι κομματάρες για μια δεκαετία! 1998- 2008. Πόσα cd, πόσος χορός, πόση ευδαιμονία. Και μετά...
Μετά τίποτα της προκοπής. Κάτι λίγο από Καναδά. Κάτι λιγότερο από Σουηδία. Μόλις έβγαινε μια φωνή της προκοπής 100 μιμητές απο πίσω. Σιχαινόσουν σε dt την ανανέωση.
Κι αυτό γιατί είχα καταστραφεί μουσικά στα νιάτα μου.
Αυτά που για τους άλλους ακούγονται "φρέσκα' εγω τα είχα ξανακούσει. Όλα μου θύμιζαν κάτι και, μάλιστα, κάτι που είχα ήδη βαρεθεί.

Γιατι μικρότερη δεν τσαλαβουτούσα στη μουσική, όπως όλοι οι φίλοι μου. Δεν άκουγα μισή ώρα μουσική τη μέρα, αλλά έξι ώρες μουσική τη μέρα. Σχεδον κανονική δουλειά δηλαδή. Καθόμουν με τις ώρες στο πικ- απ και στα ραδιόφωνα και εξαντλούσα κάθε είδος και τα συγκροτηματά του. Τα ξεζουμούσα, τα χιλιοάκουγα, και στο τέλος τα άφηνα παρτάλια. Τα σιχαινόμουν απο την καθημερινή τριβή μαζι τους. Γι' αυτό και ανα δυο- τρια χρόνια άλλαζα είδος. Μπορεί να λάτρευα τους Smashing Pumpkins και τους Cure, αλλά πόσες φορές πια θα τους ακούσεις; Και για να είμαστε και ειλικρινείς, κάθε είδος έχει δεν έχει δέκα καλές μπαντες ανανεωτές στη δεκαετία. Δεν ειναι να απορείς που ο Θανάσης Μήνας το γύρισε εδω και δεκα χρόνια κι ακούει μαυρα των 60ς. Αν μη τι άλλο, σε εκείνες τις εποχές, κάθε μπάντα ήταν ανανεωτής. Ήταν όλα νέα! Σημερα ειναι όλα παλιά. Ανακυκλωμένα. Βαρετά...

Το 2008 ειχα μια λιστα με "λατρεμένα" κομμάτια που έφτανε τα 100 εκείνη τη χρονιά.
Το 2013 δεν μπορώ να βρω 10, να συμπληρωσω και 10 παλιά να γράψω ένα ριμαδοσιντί.
Το διδακτορικό μου ασχολείται με την επισκόπηση σε λίστες, πολλές μουσικές λίστες, προς αναζήτηση αριστουργημάτων- για τα γούστα μου. Κάτι που να έχει την εκρηκτικότητα των Pixies,  το εναλλακτικό των Smashing Pumpkins, την ενδοσκόπηση των Pearl Jam, τον κυνισμό του Morrissey, τις μελωδίες των Beatles, τον εθισμό των αρπισμών των Cure, την περιπλοκή αισθητική των dEUS.  Όλες τις παραπάνω αρετές θα της προσαρμόσω σε ένα δικό μου πρόγραμμα που αντί να μετράει τα BPM θα μετράει ING  (indieann genre). Και όταν τελειώσω αυτο το διδακτορικό, δε θα χρειάζεται πια να ακούω λίστες με 500 τραγούδια έκαστη μπας και βρω το ένα διαμαντάκι μου. Θα τα πετάω όλα στο πρόγραμμα που θα ΄λεχω καταφέρει να φτιάξω, κι αυτό θα μου βγάζει διπλα σε κάθε κομμάτι το ποσοστό ING αρετών. Και εκείνο που θα έχει πάνω απο 90% θα ξέρω οτι υπάρχει πιθανότητα να μου αρέσει. Πολυ.
Μήπως έχει φτάσει η ώρα να βρω έναν κομπιουτερά να μιλήσουμε για την καταπληκτική ιδέα μου; Να φτιάξουμε ένα τύπου-shazam που θα σκανάρει και θα σου βρίσκει τραγούδια που έχουν σχέση με τους ήχους που ακούς και όχι απο τις τυπικές ιδιότητες τους -το τυπωμένο απο κάποιον άσχετο genre τους). Σε τελική αν κάποιος θέλει "sounds like beatles pop" πού θα το βρει σε genre; Μήπως ήρθε η στιγμή για το δικό μου start-up;

Η επεξεργασία της ιδέας μπορεί να περιμένει. Για την ώρα πρέπει να συνεχίσω να αναδιφώ σε λίστες. Πρέπει να βρω εστω ένα (1) προσωπικό μουσικό αριστούργημα για φέτος! Αλλιώς θα πρέπει να παραδεχτώ πως το καλύτερο κομμάτι της χρονιάς, παίζει να το έχει πει η Αυτού Ξινότητά της Λάνα Ντελ Αγγουρέι.


Και αυτό φίλοι μου θα είναι μεγάλη ήττα. Μεγάλη ήττα...

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Συνέδρια σκέτη βρόμα!

Τα συνέδρια είναι μια υπέροχη εμπειρία, ειδικά αν το έργο σου ακολουθεί το παραδοσιακό ρεύμα  ανανεώνοντάς το με λίγη φρεσκάδα της νέας εποχής.
Τότε στα συνέδρια όλοι σε χειροκροτούν και σου λένε πόσο ενδιαφέροντα είναι όσα έκανες και πόσο τους ενέμπνευσες.

Τα συνέδρια στην Ελλάδα, όμως, είναι μια απαίσια εμπειρία όταν το έργο σου πάει παράλληλα με το παραδοσιακό ρεύμα της διδακτικής και λειτουργεί αυτόνομα (κάνοντας ενίοτε την παραδοσιακή διδακτική να μοιάζει περιττή). Τότε, στα συνέδρια, σε σταυρώνουν!

Τα συνέδρια, ειδικά στη χώρα μας, είναι μέρη που οι ακαδημαϊκοί έρχονται όχι για να ακούσουν κάτι νέο, αλλά για να επιβεβαιώσουν ότι κανείς δεν βρήκε κάτι νέο! Κάτι πραγματικά νεωτερικό. Κάτι που θα τους ξεβολέψει. Οι ακαδημαϊκοί καθρεφτίζονται στις ανακοινώσεις, σαν την βασίλισσα στο παραμύθι στης Χιονάτης, περιμένοντας από το συνέδριο να τους πει ότι αυτοί είναι ακόμα τα πιο όμορφα μυαλά της χώρας. 
Αυτοί οι ακαδημαϊκοί σε κάθε εργασία, σε κάθε ανακοίνωση, σε κάθε ομιλία, ψάχνουν πώς να αναδείξουν τις γνώσεις τους, εις βάρος του ομιλιτή όμως. Μειώνοντάς τον.

Πέρσι, καλή ώρα, σε ένα συνέδριο, μια κυρία ακαδημαϊκός, προσήπτε σε μια εργασία ότι "η εκπαιδευτικός δούλεψε πολύ ωραία το θέμα της μαγνητικής έλξης, αλλά δεν προχώρησε το θέμα στο μείζον πρόβλημα της άπωσης, που δύσκολα γίνεται αντιληπτή σε μικρές ηλικίες παιδιών: για την ακρίβεια, δεν έχουμε κανένα αποτέλεσμα σε αυτό τον τομέα γενικώς" έκλεισε το σχόλιό της.
Εγώ, που ήμουν στο κοινό, σήκωσα το χέρι μου και είπα ότι γνωρίζω ότι σε άλλο πανεπιστήμιο- το οποίο ονόμασα- , ο τάδε ακαδημαϊκός- τον οποίο ονόμασα- δουλεύει το θέμα της άπωσης με αυτόν και αυτόν και αυτόν τον τρόπο (ονόμασα τρεις εκδοχές) καιέχει πολύ καλά αποτελέσματα. Το είπα όλο χαρά, πιστεύοντας οτι τους ενημερωνω για κάτι νέο, που θα μπορούσε να μας βοηθησει όλους στην τάξη! 
Περίμενα οτι η κυρία ακαδημαϊκός θα έλεγε "α, εξαιρετικά, δεν το γνώριζα! Θα το ψάξω άμεσα! Ευχαριστούμε για την ενημέρωση"!
Αντιθέτως η εν λόγω κυρία είπε "αυτές οι εκδοχές είναι άκρως ανιμιστικές και δυσχεραίνουν την εννοιολογική κατανόηση", απορρίπτοντας έτσι όσα είπα, εν είδει αυθεντίας.
Ξανασήκωσα το χέρι και της ανέφερα συγκεκριμένη εργασία που  δείχνει τα οφέλη του ανιμισμού για μικρά παιδιά και ότι αν χρησιμοποιηθεί σωστά, ο ανιμισμός μπορεί να στηρίξει την εννοιολογική αλλαγή.
Η κυρία είπε ότι το θέμα γίνεται πολύ εξειδικευμένο και δεν αφορά το ευρύ κοινό, και να περάσουμε σε επόμενη ανακοίνωση-παρουσίαση στο συνέδριο.
Στο διάλειμμα ο Μεγάλος με πλησίασε, με έπιασε από το μπράτσο και μου είπε "δεν είναι δυνατόν, σε άφησα μια ώρα μόνη σου κι έβαλες φωτιά στο συνέδριο; Θα φας κόκκινη κάρτα, δε θα σε αφήσουν να ξαναπαρουσιάσεις"!
"Μα δεν ήμουν αγενής" εξανέστην εγώ, "απλώς ενημέρωσα για πράγματα που δεν ήξεραν"
Και τότε ο Μεγάλος είπε "και ποιος σου είπε οτι εδώ έρχονται για να μάθουν, και μάλιστα απο φοιτητή; Δε θα ξαναμιλήσεις σε παρουσίαση, δε θα ξαναστραβωσεις τα μούτρα όταν ακούς λανθασμένες τακτικές και όταν ερωτάσαι θα λες μόνο μια θετική θεώρηση των εφαρμογών. Τις βόμβες άσε αν τις πετάνε οι παλιότεροι"!
Τέλος.

Κι έκτοτε, τις άλλες δύο μέρες, ο Μεγάλος με είχε από κοντά, δε με άφησε να πάω πουθενά μόνη, με έβαζε στο πρώτο έδρανο όταν ήταν Πρόεδρος συνεδρίας κι αν έβλεπε οτι με κάποιο τρόπο δυσφορώ με ό,τι λέγεται, με κοιταζε αυστηρά και με επανέφερε στην τάξη.
Βέβαια, ο Μεγάλος, στην καταληκτική ομιλία του συνεδρίου, πέταξε τη βόμβα.
Τον έκραξαν, τους έκραξε, έγινε αναμπουμπούλα.
Κανείς όμως δεν τον στραβοκοίταξε μετά.
Γιατί έχει μια ηλικία και μια μακρά πορεία στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Το νέο αίμα πρέπει να κάνει γαργάρα τις θρασύτατες νεωτερικές του ιδέες,

και να μην θολώνει τον μαγικό καθρέφτη των ακαδημαϊκών,
που θέλουν μόνο να καθρεφτίζουν τις αυθεντίες τους και να αλληλογλύφονται.

Πλάκα, πλάκα, αν σκεφτεί κανείς οτι τα συνέδρια σε γενικές γραμμές
είναι απλώς πάρτι ρεφενέ για να συναντιέται η ακαδημαϊκή παλιοπαρέα
με τα ποτήρια γεμάτα κολακία
τις συνεδρίες ως οντισιόν για ιντελεκτουέλ μετρέσες,
και τις μόνες αυθεντικές κουβέντες να γίνονται στα δείπνα,
με τα μαχαίρια να καρφώνονται πισώπλατα,
τότε είναι να απορείς που το Filth του  Ιρβινγκ Γουέλς δεν αφορά σε συνέδρια.
Μα γιατί; Ας μας δείξει κάποιος και την αληθινή τους οπτική!

Το Filth κάνει πρεμιέρα αύριο 27 Σεπτεμβρίου 2013 στη Σκωτία
 (τιμώντας τον πρωταγωνιστή James McAvoy) 
και συντομα έρχεται σ΄ ένα σινεμά κοντά μας!

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Άρθρο σε επιστημονικό περιοδικό

Για να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής.
Δεν λέμε, τώρα, να θες εσύ να γράψεις ένα άρθρο σε περιοδικό.
Λέμε για την γνωστή περίπτωση του "αναγκάζομαι να γράψω άρθρο σε περιοδικό, για να πάρω μόρια μπας κι ανοίξει καμιά θεσούλα Λέκτορα στο εξωτικό Τρόμσο".

Δε θέλω να γίνω Λέκτορας στο Πανεπιστήμιο του Τρόμσο, πιθανολογώ ούτε καν στο ΕΚΠΑ. 
Έχω όμως έναν φίλο, που είναι ο άνθρωπος που ξέρει πάντα το χειρότερο που θα συμβεί και θέλει να με γλυτώσει. Αυτός ο φίλος, λοιπόν, από το πρώτο έτος του διδακτορικού μου λέει "άρθρο σε ξένο επιστημονικό περιοδικό, με διπλή -τυφλή κρίση".
Ε, έλεγα κι εγώ στον Μεγάλο "Δάσκαλε, πότε θα γράψουμε ένα άρθρο για ξένο περιοδικό;" κι εκείνος απάνταγε "έχουμε καιρό". Λοιπόν, ο καιρός πέρασε, εγώ είμαι στο τέταρτο και -ελπίζω- τελευταίο έτος, ο Δάσκαλος καβάτζωσε τα εξήντα κι έπεσαν οι ρυθμοί, και το άρθρο δε γράφτηκε ποτέ. 
Και έρχεται και η φίλη από τη Νορβηγία και λέει "ξέρεις πόσο κόσμο ζητάνε στο Πανεπιστήμιο του Τρόμσο; Με το διδακτορικό σε κάνουν κατευθείαν Επίκουρη! Έλα".
Και ξαναλέω, θέλω εγώ να γίνω Λέκτορας μέσα στον αρκτικό κύκλο; Όχι.
Αλλά είναι η κρίση εδώ. Και φέτος αποδομουν την Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και του χρόνου ακούγεται πώς θα γίνει το ίδιο στην Πρωτοβάθμια. Κι αν με ξεράσει το σύστημα; Κι αν βρεθώ σε καμιά διαθεσιμότητα; Κι αν το Τρόμσο καταλήξει η μόνη μου επιλογή;

Με αυτά και με εκείνα, πήρα τη μεγάλη απόφαση. Θα γράψω το άρθρο για το επιστημονικό περιοδικό. Πράγμα όχι τόσο απλό όσο ακούγεται. Διότι υπάρχουν χιλιάδες περιοδικά στον κόσμο!
Και η διαδικασία είναι:

1. Βρίσκεις το εγκυρότερο περιοδικό για τον τομέα σου (αυτό συνήθως ξέρεις ποιο είναι, γιατί είναι αυτό που σου είχε υποδείξει ο Επιβλέπων να βρεις και να διαβάσεις άρθρα, όταν έψαχνες το θέμα σου)

2. Ψάχνεις να βρεις το site του περιοδικού στο διαδίκτυο- πράγμα όχι τόσο απλό όσο ακούγεται! Αν γράψεις απλώς το όνομα του περιοδικού σε ρίχνει στο τεύχος του μήνα κι από εκεί δε βγάζεις άκρη!
  • Καλύτερα να μπεις στο site του εκδότη (πχ αν ψάχνεις το Βήμα να ψάξεις να βρεις το λινκ που θα λέει εκδόσεις Λαμπράκη, μην μπεις κατευθείαν εκει που λέει Βημα). 
  • Μετά, θα ψάξεις προσεκτικά το site κάπου δεξιά, αριστερά, κάτω, θα λέει "τομείς ενδιαφέροντος". Βρίσκεις τον τομέα που ανήκει το έργο σου (πχ εκπαίδευση) και πατάς το λινκ του.  (Αν είσαι τυχερός μπορει να σε βγάλει κατευθείαν στο επόμενο βήμα που λέει "τα περιοδικά μας").
  • Σε βγάζει σε άλλο παράθυρο που, αν το ψάξεις, κάπου εκεί πια θα λέει "οι εκδόσεις μας"/ "τα βιβλία μας"/ "τα περιοδικά μας".  Διαλέγεις τυπο πηγής -πχ "περιοδικά".
  • Θα βρεθείς σε μια λίστα με διάφορα σχετικά περιοδικά και θα κάνεις κλικ σε αυτό που σε ενδιαφέρει. Μπορεις να ψάξεις και τα υπόλοιπα, αλλά να θυμάσαι οτι πρέπει να εισαι όχι μόνο μέσα στη θεματολογία αλλά και "στο πνεύμα" του περιοδικού, για να γίνει το άρθρο σου δεκτό.
  • Και, ω, θεοί, επιτέλους, θα σε βρεθείς στο site του περιοδικού που έψαχνες!
3. Τώρα ψάχνουμε το site να δούμε πού είναι "οι οδηγίες για συγγραφείς". Μην μπείτε νωρίτερα σε "οδηγίες για συγγραφείς", γιατί αν δεν είσαι "μέσα" στο συγκεκριμένο περιοδικό, οι οδηγίες που θα βρίσκεις θα είναι οι γενικές του εκδότη, πολύ σχηματικές  και ελλιπείς. Το κάθε περιοδικό έχει δικό του φορμάτ, γραφης, κανόνες κλπ.

4. Τσέκαρε και αν είναι δωρεάν η δημοσίευση, πώς γίνονται οι κρίσεις κλπ. Ψάξε να βρεις και τις συνήθεις ερωτήσεις (FAQ) μέσα στο site. Αν είσαι στραβάδι σαν κι εμένα, θα σου φανούν χρήσιμες.

Ε, μετά πια, είσαι έτοιμος -από τυπικής απόψεως τουλάχιστον-, να ξεκινήσεις να γράφεις το άρθρο σου. Ή σχεδόν έτοιμος. Γιατί βρήκες πώς θα τα γράψεις, δεν ξέρεις τι να γράψεις!

Κατά τη γνώμη μου, κάνε μια κουβέντα με τον Επιβλέποντα, τι σκέφτεσαι και πώς το σκέφτεσαι.  Η εμπειρία του θα σε σώσει από πολύ τζάμπα γράψιμο.
Επίσης γράψε το άρθρο στα ελληνικά -εκτός αν κατέχεις άπταιστα την ξένη γλώσσα στην οποία θα γράψεις. Αν η ξένη γλώσσα σου είναι σε ένα μέσο επίπεδο, το πιθανότερο είναι το άρθρο σου να πηγαινοέρχεται για διορθώσεις. Σε αυτή την περίπτωση, αγκάρεψε κάποιον που να κατέχει καλά τη γλώσσα να σε βοηθήσει  εξαρχής. Στην ανάγκη ψάξε να βρεις έναν φθηνό μεταφραστή και ρώτα τον Επιβλέποντα αν παίζει να σου περάσει τα έξοδα της μετάφρασης στο Πανεπιστήμιο.

Άντε, και σου εύχομαι σύντομα να σε δούμε Λέκτορα σε ένα καλό Πανεπιστήμιο:


Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Ποτέ μη μαρτυράς τα μυστικά σου στη βιβλιογραφία σου!

Η βιβλιογραφία του διδακτορικού είναι μια πονεμένη ιστορία. 
Ξεκινάς να διαβάζεις διάφορα παλαβά, μέχρι να βρεις το θέμα σου. Άρθρα, πολλά άρθρα, ανακοινώσεις σε συνεδρια, διδακτορικά υπο έκδοση, επιστημονικά μανιφέστα κι άλλα τέτοια φρέσκα κι ενδιαφέροντα πράγματα.
Απο αυτά τα πρώτα διαβάσματα, που φτάνουν -ας πούμε ένα μέτριο νούμερο, όπως πενήντα κείμενα- είναι ζήτημα να βρεις πέντε που να σου κάνουν και να τα κρατήσεις.
Αρχίζεις λοιπόν και τσεκάρεις τις ενδιαφέρουσες βιβλιογραφικές αναφορές μέσα σε αυτά τα πέντε άρθρα- βιβλία και ξεκινάς να ανακαλύπτεις τη δεύτερη, σχετική και αρκετά χρησιμη βιβλιογραφία σου. Αυτή μπορει να φτάσει στον μέτριο αριθμό των πεντακοσίων κειμένων, ας πούμε. 
Από αυτά τα πεντακόσια, οι αναφορές προτάσεις που θα βάλεις στη θεωρία- βιβλιογραφική σου επισκόπηση, ειναι καμια τρακοσαριά. Τα άλλα διακόσια άρθρα και βιβλία πάνε για "πέταμα", δεδομένου οτι στη βιβλιογραφία δενκαταγράφεις όλα τα σχετικά με το θέμα που διάβασες, βάζεις μόνο όσα χρησιμοποίησες μέσα στο κείμενο, ως πηγές. 
Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι άδικο και ολίγον ηλίθιο, για δύο λόγους.

α) Υπάρχουν πολλά βιβλία που σε ώθησαν να ψάξεις για τα άρθρα που χρησιμοποίησες με έναν έμμεσο τρόπο: πχ "το ΖΕΝ και τη τέχνη της συντήρησης της μοτοσικλέτας" εχει μια καταπληκτικη αναφορά σχετικά με την έννοια της αισθητικής στην επιστήμη, μια αναφορά που όταν έμπλεξα με το πρόβλημα της τεκμηρίωσης του ρόλου των αισθητικών τεκμηρίων στην επιστήμη, δε μπορούσα να αγνοήσω. Γνωριζοντας από παλιά την αντιληψη του συγγραφέα για την αισθητική και συμφωνόντας μαζί του, όταν έμπλεξα και διάβαζα τρελά πολλά άρθρα Αισθητικής, η αντίληψη του Πιρσινγκ ήταν σαν άγκυρα που με κράταγε να μη χαθώ στην χαώδη πληροφορία που με έπνιγε μέσα στις σελίδες. Ο Πίρσινγκ με βοήθησε να βρω αυτό που γύρευα και αν το τεκμηριώσω. Όμως δε μπορώ να αναφέρω τον Πίρσινγκ ως πηγή σε μια επιστημονική θεωρία, όπως δε μπορώ να αναφέρω τον Άρθουρ Κέσλερ. Γιατι η σοβαροφάνεια της τεχνοκρατικής αυθεντίας κυριαρχεί πάνω στη σοβαρότητα της θέσης ενός εν δυνάμει φιλόσοφου.

β) Επίσης, κατα τη μελέτη σου,  πολλές εργασίες ήταν ήσσονος σημασίας, το ίδιο και κάποια άρθρα και βιβλία, αλλά αυτό δε σημαίνει οτι δε σου βγηκαν τα ματια μερόνυχτα να τα διαβάσεις. Για να μην πεις, λοιπόν, ότι έχασες ολο το χρόνο σου, αναγκάζεσαι να κάνεις την εξής κατινιά: να βάζεις τριπλές αναφορές σε μια πρόταση, με όλους όσοι είπαν μια παρόμοια πρόταση ή και την υπονόησαν. Πράγμα ανόητο που θα το απέφευγες αν σου επέτρεπαν, όπως τον παλιό καλό καιρό,  να έχεις δύο πίνακες: έναν με βιβλιογραφικές πηγές (αναφορές στο κείμενο) και έναν με την γενικότερη βιβλιογραφία, πυο θα έγραφες το μακρύ και το κοντό σου.

Τέλος πάντων, όταν το πάρεις απόφαση οτι το μισό διάβασμα που έκανες απλώς θα το πετάξεις (είτε γιατί δε θυμάσαι σε ποια αναφορά θα μπορούσες να το χώσεις, είτε γιατί κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει την αξία μιας "εναλλακτικής" πηγής μέσα στην διατριβή σου), μετά πρέπει να κάτσεις να γράψεις τον πίνακα της βιβλιογραφίας σου. 
Αν θες να με ακούσεις, μπες μέσα στο word, διάλεξε στυλ μορφοποίησης, δίνε τις πληροφορίες για κάθε πηγή, κι άσ'το να στις μορφοποιήσει μόνο του. Ο τρόπος είναι εύκολος και είναι εδώ:


Όσες πηγές έχεις περάσεις και τις ξανασυναντάς, στις περνά αυτόματα. 
Βεβαια, για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ανακαλύψει ακόμα πώς μπορείς, όταν αλλάζεις κάτι στην κεντρική πηγή, να ενημερώνονται και να διορθώνονται όλες οι αναφορές που ήδη έχεις κάνει μεσα στο κείμενο. 
Και στις ανακοινώσεις σε συνέδρια και στις ηλεκτρονικές πηγές, δε μ΄αρέσει όπως τις τοποποθετεί μέσα στο κείμενο.
Σε γενικές γραμμές θα σε βολέψει πάντως, γιατι η βιβλιογραφία είναι ένα μπέρδεμα να την περνάς χειροκίνητα: κάθε φορά πρέπει να σκέφτεσαι τι απ' όλα αυτά τα ριμάδια που γράφεις μπαίνει με πλάγια γράμματα (ο τίτλος του βιβλίου; ο τίτλος του άρθρου; ο τίτλος του περιοδικού;). Παίζει να ξεχάσεις ένα κόμμα, μια τελεία, μια παρένθεση, κάτι από όλα αυτά δηλαδή που αναφέρει εδώ:


Μ' αυτά και μ΄εκείνα την τελειωσα τη βιβλιογραφία. Κι όσο γα τα σημαντικότερα βιβλία, αυτά που με ενέμπνευσαν να μπω βαθύτερα στο θέμα και ψάξω τη βαρετή επιστήμη του, δεν τα ανέφερα πουθενά. Θα παρω το μυστικό, της επιρροής τους στην διατριβή μου, στον τάφο μου.


Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Όσα μου έμαθαν τα παπούτσια για τις σχέσεις

γιατί όπως θα έλεγε και η Λίνα
"τα 'χουμε και είμαστε ζευγάρι
μόνο απ' τα παπούτσια το χεις πάρει"

1. Ένα ζευγάρι δεν είναι για όλες τις δουλειές- ένας σύντροφος επίσης (δεν εννοώ βρείτε τρεις- τέσσερις να συναλλάσσετε, σαν τον Ηλιόπουλο στο τραγούδι) αλλά να καταλάβουμε ότι δεν μπορείς να κάνεις τα πάντα με τον άνθρωπό σου. Βρες και καμιά φίλη να κάνετε κάτι, κι άσε κι αυτός να πάει για ψάρεμα χωρίς εσένα.


2. Άμα το παπούτσι δε σου κάνει το καταλαβαίνεις από την αρχή- το ίδιο και τη σχέση: ΟΚ, στην αρχή το καμαρώνεις το παπούτσι, σκέφτεσαι και τα λεφτά που ξόδεψες, λες "δεν πειράζει, θα ανοίξει ή ας μου φεύγει και λίγο". Οι περιπτώσεις να φτιάξει το παπούτσι με το χρόνο είναι μικρές και ο πόνος σου μεγάλος. Άσε που μπορεί να έχει επικίνδυνες συνέπειες για την υγεία σου. Αν περάσεις καιρό με λάθος παπούτσια οι συνέπειες είναι μη αναστρέψιμες- κότσια πετάνε, στραβωμένα δάχτυλα, διαλυμένα νύχια, σκισμένα πέλματα, φλεβίτιδες. Τα άσχημα της σχέσης είναι χειρότερα: αισθήματα αναξιότητας, ματαιότητας, θλίψη, ανημπόρια, απογοήτευση, απελπισία, απόγνωση.

3. Το γεγονός οτι αντι να πεις άμεσα "ασ' το, δε μου κάνουν"  αρχίζεις να επενδύεις περισσότερο χρόνο και χρήμα για να σου κάνουν, αφενός σημαίνει οτι είσαι ένας άνθρωπος υπεύθυνος, που στηρίζει τις επιλογές του και τις τιμά, αφετέρου ένας άνθρωπος ξεροκέφαλος, πεισματάρης που εθελοτυφλεί. Δε σου χωράει το ρημάδι! Σ' αρέσει, το θες, δε σου κάνει όμως. Ξεκόλλα!

4. Το χειρότερο έιναι όταν ακόμα και το καλό ζευγάρι με το χρόνο αρχίζει και διαλύεται. Τότε λες "ΟΚ, θα αρχίσω να ψάχνω για άλλο" αλλά όσο έχεις το παλιό ζευγάρι και σε βολέυει- ακόμα κι αν δεν ειναι το σουπερ καλό και τέλειο- όλο αναβάλλεις ή δεν ψάχνεις πραγματικά για κάτι άλλο. Όλο "καλά, θα δούμε" κι όλο δικαιολογίες: το ένα ακριβό, το άλλο δεν εισαι σιγουρη για το χρώμα. Ο ένας που γνωρίζεις μενει μακριά, ο άλλος δεν ξέρεις αν έχει σταθερή δουλειά, ο άλλος δε σου κάνει κλικ κλπ.

5. Και ετσι μένεις με τον λάθος άνθρωπος που μπορεί κάποτε να ήταν και ο σωστός, αν και ο σωστός καθενός κρίνεται μόνο μέσα από την αλληλεπίδραση. Κανείς δεν είναι ο "σωστός" έτσι γενικώς και αορίστως, είμαστε "σωστοί για..." κάτι ή κάποιον, σωστοί δηλαδή σε σχέση με κάτι. Η σχέση και η αλληλεπίδραση θα πει τι είμαστε και τι όχι, όχι τι νομιζουμε οτι ειμαστε ή δινουμε.  Εγω, λοιπόν, που κάποτε αγάπησα τα πεδιλά μου, που τα φοραγα όλη μερα κάθε μέρα, που πήγα με αυτά στις πιο ωραιες μου διακοπές, που με έκαναν να νιωθω αυτοπεποίθηση και χαρά, αυτά τα ίδια πεδιλα που πια έχουν περάσει 8 χρόνια ζωής, μου φεύγουν, γλιστρούν, δείχνουν ελεεινά και τρισάθλια και κοντεύουν να κοπούν, τα πήγα για φτιάξιμο. 32 ευρώ η επισκευή.  Ειπαν θα μου τα κάνουν καινούρια. Και όντως έγιναν καινούρια.

Σημερα τα έβαλα να πάω στο Κέντρο. Και ιδού το αποτέλεσμα:


Φουσκάλες σε κάθε δαχτυλάκι, χτυπημένο κότσι 
και σκισιμο πίσω στο πόδι, εκει που έπιανε το λουράκι.

Για να γυρισω από την Αθήνα, μπήκα σε ένα μαγαζι και πήρα ένα ζευγάρι άλλα πέδιλα, που μου ήταν λίγο μεγάλα και όχι το τέλειο παπούτσι, αλλά σκέφτηκα "πάρε τώρα να μην ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ και οταν βρεις καλύτερα τα αλλάζεις". Αυτό ακριβώς που πρέπει να κάνεις με τις σχέσεις. Μην περιμένεις παιδί μου να αρχίσεις να ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ. Αν πονάς, λύσε το θέμα ή φύγε. Τι περιμένεις; Να πάθεις γάγγραινα ή να σου κόψουν το πόδι για να αποφασίσεις οτι έκανες λάθος επιλογή;

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Τέλειος Ακαδημαϊκός που ξέχασε μια λέξη, με 250.000 αναγνώστες: τι είναι;

Έτσι, σαν λήμμα σε σταυρόλεξο. 
Εβλεπα τον τίτλο του βιβλίου μεσα στο ΜΕΤΡΟ για μέρες.
Ωραίος τίτλος, πιασάρικος. Τίτλος που εστίαζε όχι σε όσα έχουμε μα όσα μας λείπουν. Και όλοι έχουμε ελλείψεις. Ένα κενό που αφήνουν οι γνώσεις, το μυαλό, οι άνθρωποι. "Όλα στα έμαθα μα ξέχασα μια λέξη". 125.000 αναγνώστες, 31 εκδόσεις ως το 2009. Έχουμε 2013. Πιστεύω θα έχει φτάσει το 1/4 του μύριου αναγνωστών. Πήρε και βραβείο αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ για το 2008. Ε, πρέπει να είναι ένα καλό βιβλίο.
Η λέξη "βιβλίο" είναι πολύ μεγάλη για τέτοια αναγνώσματα. Γιατί το συγκεκριμένο, δεν είναι κάτι ενιαίο και συμπαγές. Έχει μεν εξαιρετικά σημεία εκλαϊκευσης των πρακτικών διαχείρισης δυναμικού και μάνατζμεντ. Επίσης ένα καταπληκτικό κομμάτι για τη σαπίλα των Ακαδημαϊκών διορισμών και του πανεπιστημιακού συναφιού γενικότερα. Αλλά είναι ένα μέτριο λογοτεχνικό έργο. Μέτριο προς κακό. 
Και εγώ, όταν βλέπω ένα βιβλίο που μου το πουλάνε για μυθιστόρημα, θέλω να διαβάσω λογοτεχνία. Καλή λογοτεχνία. Κι αυτό το βιβλίο είναι από εκείνα που 1/4 του μύριου αναγνώστες λατρεύουν και τα υπόλοιπα 3/4 λατρεύουν να μισούν.  

Το στόρυ είναι ένας καθηγητής Πανεπιστημίου και η περιπλοκη σχέση μαθητείας του με μια φοιτήτρια του, χωρίς πατέρα και με οικονομική ανασφάλεια. Το "περιπλοκη σχέση" δεν περιλαμβάνει σεξ και αυτό είναι στα υπέρ του συγγραφέα. Νομίζω δε οτι πράγματι πιάνει και τους ρόλους που του αναθέτει έμμεσα η συγκεκριμένη φοιτήτρια λόγω των συγκεκριμένων αναγκών της (ειναι ταυτόχρονα γι' αυτήν πατρικό πρότυπο, επιστημονική αυθεντία, μέντορας, πάτρωνας, στήριγμα, φίλος και πλατωνικός της έρωτας).  Νομίζεις οτι θα διαβάσεις κάτι σαν Φιλιπ Ροθ, με περισσότερη ενσυναίσθηση από τον συγγραφέα και λιγότερο κυνισμό. Κι εκεί πατάς τη μπανανόφλουδα και σωριάζεσαι. 
Ο ήρωας, ο χαρακτήρας που αναλαμβάνει όλους αυτούς του ρόλους, είναι τόσο μα τόσο ψεύτικος και μονοδιάστατος. Έχει εμφάνιση Δημήτρη Παπαμιχαήλ στο "Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο", τσαγανό και θέληση Βασιλάκη Καϊλα ("θα προκόψω ό,τι και να γίνει"), με γνώσεις παιδαγωγικής του Jerome Bruner, με ικανότητες αντίληψης των αναγκών των άλλων και χειραγώγησης που τύφλα να έχει ο Freud, είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ικανότητες και προτερήματα με τα οποία βλέπει τη σαπίλα και τη μιζέρια όλων των άλλων και θέλει να την αλλάξει, ο ήρωας του βιβλίο, ο καθηγητής Νίκος Αλεξίου είναι το όνειρο κάθε φοιτητη και φοιτήτριας, το πρότυπο κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Εκτός απο εμένα. 

Σκέφτομαι, ποια ανάγκη οδηγεί κάποιον να γράψει έναν βιβλίο στο οποίο ο κεντρικός ήρωας είναι μια αγιογραφία του συγγραφέα; Πόση ανασφάλεια, ανάγκη για θετική θεώρηση των άλλων, για συνεχή συλλογή θετικών σχολίων και γλυψίματος, μπορεί να έχει ένας καθηγητής Πανεπιστημίου; Γιατί αν δεν έχει αυτή την ανάγκη, τότε είναι εντυπωσιακό ότι εφόσον έχει όλες αυτές τις υπέροχες ικανότητες που απαριθμεί στο βιβλίο του, δε μπόρεσε να διαγνώσει ότι μπορεί να είναι όντως ένας καταπληκτικός δάσκαλος, αλλά δεν είναι με τίποτα ένας καλός συγγραφέας.

Το βιβλίο είναι απλοϊκό και όχι απλό. Η διαφορά ειναι εύκολη: απλό είναι κάτι που μπορείς να το κατακτήσεις με λίγη ή ελάχιστη προσπάθεια (να πιάσεις τη μπουκίτσα από το πιάτο, να τη βάλεις στο στόμα, να τη μασήσεις, να την καταπιείς). Απλοϊκό είναι όταν το φαγητό είναι πουρές, παιρνεις το κουτάλι και το καταπίνεις αμάσητο. Σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να νομίζεις οτι διαβάζεις ενεργητικά αλλά στην πραγματικότητα οι ιδέες πάνε και κάθονται στον παθητικό σου νου. Δεν τις σκέφτεσαι, τις αποδέχεσαι. Δεν αποφασίζεις, κάποιος άλλος αποφασίζει για ε΄σενα τι είναι καλό και σωστό. Δεν είσαι ένας κριτικός αναγνώστης, είσαι ένας παθητικός αναγνώστης.
Γι' αυτό μισώ τους ανθρώπους που κάνουν τέτοια λογοτεχνία. Κάτι Κοέλιους, κάτι Μαντάδες, κάτι άτομα που θεωρούν οτι έχουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες που μπορούν να "σώσουν" τους άλλους. Που δεν γράφουν για να μάθουν και να ανακαλύψουν το βάθος της ανθρώπινης φύσης, να εξηγήσουν την περιπλοκη πραγματικότητα που κάθε μέρα βιώνουμε. Αλλά που με μεγάλη βεβαιότητα θα σου πουν οτι "αν θες κάτι πολύ όλο το συμπάν θα συνωμοτήσει να το αποκτήσεις" ή "αν δε συνωμοτήσει, δούλεψε πολύ και θα τα καταφέρεις" ή "κάνε του μάγια από τις Μάγισσες τις Σμύρνης και θα πάνε όλα καλά". Η βεβαιότητα ειναι το νέο όπιο του ταλαιπωρημένου ανθρώπου. Πουλάνε οι βεβαιότητες.

Στο βιβλίο λοιπόν αυτό, ο κεντρικός ήρωας είναι αγιογραφία του συγγραφέα, οι υπόλοιποι ήρωες δεν έχουν προσωπικό χαρακτηρα παρά μιλάνε πάντα με τον ίδιο τρόπο (πχ δεν αναγνωρίζεις καμία διαφορά επιπέδου στις πωλήτριες του καταστηματος που δουλεύει η Άννα και στους Ακαδημαϊκούς). Το γενικότερο ύφος του βιβλίου ειναι διδακτικό κι εκείνη χάνει τη μάχη με την απόλαυση της ανάγνωσης: οι διάλογοι δεν δινουν ζωντάνια στο κείμενο αλλά χρησιμοποιούνται σαν έμμεσοι τρόποι να φανει πόσο εύστοχες -διδακτικές- παρατηρήσεις κάνουν οι ήρωες ή -ακόμα χειρότερα- να δώσει ορισμούς ως ατάκες! Η γραφή του είναι περιγραφική με έναν τρόπο απο τη μια ευκολοδιάβαστο αλλά ταυτόχρονα εκνευριστικό, βαρετό: δεν έχει ζωή, χρησιμοποιεί πολλά επίθετα, πολλά συνώνυμα, είναι σαν έκθεση 14χρόνου που ξέρει οτι πρέπει να βάζει καλολογικά στοιχεία και το παρακανει. Εχει τόσο πολυ το κατάλοιπο της ακριβολογίας του επιστήμονα, που θέλοντας να πει ακριβώς αυτο που θέλει να πει χωρίς να παρερμηνευτεί στο κάνει νια νια λέγε- λέγε, εξήγα- επεξήγα.

Φυσικά, όσο εγώ γκρινιάζω το βιβλίο πουλάει, ο συγγραφέας χέστηκε τη γνώμη έχω γι' αυτόν και προσωπικά αναρωτιέμαι γιατί θυμώνω τόσο πολύ με αυτά τα βιβλία. Σε τελική, αφού έχουν κοινό, εμένα τι με κόφτει; 
Με κόφτει οτι έχουν εξαντληθεί και δε μπορώ να αγοράσω βιβλία του Κιουρέισι ή του Μήτσου, του Καλπούζου,  γιατί δεν πούλαγαν ή γιατί έκλεισαν οι εκδοτικοί, επειδή ο κόσμος αγοράζει τέτοια αναγνώσματα. Και που ξαναλέω, δεν έχω κανεναν πρόβλημα με την εκλαϊκευμένη επιστήμη. Τα βιβλιά του ψυχολόγου Πιντέρη ή τα βιβλία των εκδόσεων ΑΒΓΟ, πραγματικά τα θεωρώ κορυφαία γιατί δεν αρνούνται τι είναι: είναι επιστημονικά βιβλία γραμμένα με φαντασία και χιούμορ. Κι όταν κάτι είναι αυθεντικό έχει πάντα ποιότητα και προσφέρει απόλαυση και ψυχαγωγία. Οταν κάτι είναι τόσο κατάφορα διδακτικό, πώς πάς να το βαφτίσεις λογοτεχνία;

ΥΓ. Κι αν έχει κανείς το "Μεσάνυχτα όλη μέρα" του Χανίφ Κιουρέισι ή το "Όμοιος ομοίω ζευγαρώνει" του Γκέλερτ Σέπαρντ, να μου στείλει μήνυμα να το δανειστώ, να το διαβάσω, να μου φύγει το μαράζι.

Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

Κάψιμο

Όταν λέω κάψιμο δεν εννοώ από τον ήλιο, επειδή είναι Αύγουστος.
Γιατί οι διδακτορικοί δεν κάνουν διακοπές (κατά το "οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ").

Το κάψιμο στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι καν εγκεφαλικό
-από την υπερσυσσώρευση πληροφορίας.
Είναι ψυχικό.
Είμαι ράκος.

Ο Επιβλέπων μέσα Ιούλη αποφάσισε ότι θέλει να παρουσιάσω διδακτορικό τον Σεπτέμβριο.
Να υπενθυμίσω ότι το διδακτορικό έχει κολλήσει από το Πάσχα στην ανάλυση
ο Μεγάλος πρέπει να βάλει ένα χεράκι να το ξεκολλήσει
αλλά δεν προλαβαίνει γιατί με το πρόγραμμα "Αθηνά"
τους έχουν όλους στην πίεση και τρέχουν από συνέλευση σε Σύγκλητο και τανάπαλιν.
Πάραυτα ο Μεγάλος επιμένει "το 'χεις εσύ, να το κλείσεις να παραδώσεις".
Τον Σεπτέμβριο!


Παθαίνω πανικό.
Κλείνομαι στο σπίτι ένα μήνα, να διαβάζω, να γράφω, να σβήνω, να διορθώνω
να ψάχνω πώς μπαίνει η ριμάδα η βιβλιογραφία αυτόματα με το word
να μη θυμάμαι ποιος είπε τι σε ποια σελίδα, να ξαναδιαβάζω διαγώνια άρθρα και βιβλία
άντε να γράψω και την εισαγωγή, άντε και τον πρόλογο
και 20 του Ιούλη, να φύγω, να πάω στον καλό μου, στο νησί, να ηρεμήσω.

Ο καλός μου δουλεύει σε νησί.
Ο καλός μου ήθελε βοήθεια στη δουλειά του.
Έχουμε λοιπόν, δέκα μέρες στο νησί,
κανένα μπάνιο
μία έξοδος,
απανωτοί καυγάδες ("εμείς εδώ δουλεύουμε κι εσύ ήρθες για διακοπές")
εγώ πλένω πιάτα, μαγειρεύω, σιδερώνω, καθαρίζω πισίνες,
δεν κάνω διακοπές
και 31 Ιουλίου
αφού έχω περάσει δέκα μέρες σε μια κατάσταση υστερίας, κλαμάτων και μισανθρωπίας
γυρνάω στην Αθήνα.
χωρισμένη, μισοχωρισμένη, εν διαστάσει
πες το όπως θες.

Και τότε αποφασίζω να αποδεχτώ ότι έχω καεί.
Εγκεφαλικά, σωματικά, ψυχικά. Δε μπορώ άλλο. Δεν αντέχω τίποτα άλλο.
Μια σταγόνα ήταν αρκετή για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Ζητάω από τον Μεγάλο παράταση παράδοσης της διατριβής.
Κι εκείνος πολύ χαλαρά λέει "ναι, βρε παιδί μου, πήγαινε κανένα μπάνιο,
εγώ το έβαλα το deadline, εγώ το παίρνω πίσω
τα ξαναλέμε μετά τον 15Αυγουστο".

Έτσι, απλά.
Χωρίς να έχει καταλάβει διόλου πόσο με έχει πιέσει ψυχολογικά τόσο καιρό!
"Άνδρες!" σκέφτομαι. "Καμία συναίσθηση του τι κάνουν στον άλλο
Άλλο είδος. Εντελώς. Καμένοι"!

Κι έτσι, είμαι τώρα στην Αθήνα,
για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια
ανακουφισμένη και όχι σε εσωτερικό πανικό.
Αισθάνομαι ότι μπορώ να αυτοδιαθέσω τον εαυτό μου και το χρόνο μου
σε πράγματα και ανθρώπους που με ευχαριστούν
και παίρνουν κι αυτοί χαρά από εμένα.

Και όχι ότι ο φίλος μου ή το διδακτορικό με έθλιβαν εξαρχής, σαφώς όχι.
Και τα δυο αποτέλεσαν, το καθένα από τη μεριά του, μια μεγάλη καψούρα μου.
Αλλά αυτό είναι το κακό άμα ερωτεύεσαι: πας και κολλάς και τα δίνεις όλα
γιατί σου καλύπτουν ανάγκες (συντροφικότητας, μοιράσματος, ανανέωσης, δημιουργίας)
αλλά μετά από τέσσερα χρόνια, βλέπεις ότι έχεις αγνοήσει άλλες ανάγκες,
που τις θεωρούσες "φτηνές" και για "ρηχούς"
που θεωρούσες ότι αν τις ζητήσεις θα σε πουν "ανώριμη" και "παρτάκια".
Αγνόησα παντελώς την ανάπαυση, τη διασκέδαση, τις παρέες μου, τις διακοπές, το έξω.
Πίστεψα ότι απλώς μεγάλωσα και δεν τα χρειάζομαι
μέχρι που έγινε η έκρηξη που τα πήρε σβάρνα όλα
για να καταλάβω ότι δεν είναι τυχαία η επιλογή ατάκας στην σκηνή της τρέλας του Νίκολσον
στην "Λάμψη":
"η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη".



Κούκου!
Ευθύνες που δε θες να αναλάβεις και μάλιστα χωρίς βοήθεια
Άγχος που δε σε αφήνει να ξεκουραστείς πραγματικά
Στρίβει η βιδούλα και βρίσκεσαι μεσοτοιχία με την κατάθλιψη.

Κι έτσι λοιπόν, αυτόν τον Αύγουστο θα το πάρω αλλιώς.
Κομμένη η δουλειά
Θα κάνω διακοπές.
Διακοπές αυτή τη στιγμή σημαίνει δεν αναλαμβάνω καμία ευθύνη.

Σημαίνει μη στηρίζεσαι πάνω μου, θα πέσουμε κι οι δύο
Σημαίνει θέλω να περάσω δέκα μέρες που να τα έχω γραμμένα όλα
Που να μην υπάρχει πρόγραμμα
Μη με ρωτάς πόσο κάνει το δωμάτιο; Δε με νοιάζει.
Πότε θα γυρίσω; Δεν ξέρω.
Τι θα κάνω εκεί; Θα δείξει


Δε με ενδιαφέρει αν ακούγομαι επιφανειακή και καλοπερασάκιας και κακομαθημένη
και ανώριμη και εγωίστρια, άνθρωπος χωρίς κατανόηση ή στριμμένη.

Ναι, είμαι εγωίστρια.
Γιατί αν δε με φροντίσω εγώ, δε θα με φροντίσει κανείς άλλος.
Κι αν δε με φροντίσω να γεμίσω μπαταρίες, πώς θες να σου δώσω;
Θέλω να σου δώσω, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα πια. Καπούτ. Άδειο.
Το ταμείον είναι μείον.
Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.

Έχω καεί
Και όχι από τον ήλιο...


(δε βρηκα ενα κλιπ της προκοπής για το κομμάτι...)

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Η αρχή έχει τον ατελείωτο

Μια από τις ανωμαλίες της συγγραφής διδακτορικού είναι οτι τα πρώτα κεφάλαια -πρόλογο, εισαγωγή και περίληψη, τα γράφεις τελευταία. Η λόγική ειναι οτι πρέπει να ξέρεις τι έχεις κάνει στο ερευνητικό σου μέρος και τι συμπεράσματα έβγαλες, προκειμένου να τα καταγράψεις στην αρχή, ώστε να δει ο αναγνώστης αν τον ενδιαφέρει να διαβάσει το πόνημά σου η όχι.
Είπα, λοιπόν, αφού δε μπορώ να προχωρήσω άλλο στην ανάλυση, πριν την δει ο Μεγάλος, να πιάσω να γράψω την εισαγωγή. 
Στην εισαγωγή συνήθως περιγράφεις την προβληματική της μελέτης, αναφέρεσαι στην πρωτοτυπία και τη σημαντικότητα του θέματος σου, προσδιορίζεις τον σκοπό της έρευνάς σου, τις υποθέσεις και τα επιμέρους ερωτήματα. Επίσης, προσδιορίζεται η μέθοδος διερεύνησης και η τεχνική που χρησιμοποιήθηκε και μια γενική άποψη για τα αποτελέσματα -αν φαινονται να στηρίζουν τις υποθεσεις σου ή όχι.
Δεν ακούγεται πολύ δύσκολο, ειδικά αν έχεις κάνει όλη τη δουλειά εσύ (οπότε ξέρεις και όλες τις απαντήσεις στα παραπάνω). Υπάρχει μόνο μια μικρή λεπτομέρεια. Αν  έχεις κάνει όλη τη δουλειά εσύ, έχεις κουραστεί ήδη απίστευτα! 
Έχω κουραστεί τόσο πολύ με τη βιβλιογραφική επισκόπηση. Έχω συνθέσει τόσα διαφορετικά κείμενα, έχω συνδυάσει τόσες διαφορετικές θεωρίες προσπαθώντας να στηρίξω τη θέση μου, έχω γράψει, έχω σβήσει, έχω ξαναγράψει δεκάδες φορές. Εχω διαβάσει Κοινωνιολογία Εκπαίδευσης, Εκπαιδευτική Πολιτική, Ψυχολογία, Βιολογία- Φυσιολογία, Νευροεπιστήμες, Κοινωνιογλωσσολογία, Σημειωτική- Θεωρίες Επικοινωνίας, Θεωρία της Πληροφορίας, Παιδαγωγικά- Διδακτική Προσχολικής Εκπάιδευσης, Διδακτική Φυσικών Επιστημών, Τα άπαντα Βιογραφιών φυσικών φιλοσόφων- επιστημόνων, εκλαικευμένη επιστήμη, Επιστήμη και Τέχνη, Επιστήμη και Θέατρο, Θεωρία Αισθητικής, Ανθρωπολογία- Εθνολογία, Μεθοδολογία έρευνας, Στατιστική. 
Δεν αντέχω να διαβάσω τίποτε άλλο. Πόσο μάλλον τις 200, ως τώρα, σελίδες της μελέτης, για να γράψω την περίληψη τους.
Φαντασιώνομαι να γράψω μια εισαγωγή, λακωνική, λιτή και απέρριτη. Κάτι τύπου:


ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Σε έναν ιδανικό κόσμο, τα πράγματα είναι όπως τα βλέπεις και  αυτό που βλέπεις σου αρκεί για να καταλαβαίνεις τι συμβαίνει. Σε έναν τέτοιο κόσμο τα πράγματα συμβαίνουν από μόνα τους, με γνώμονα την ισορροπία και την ευζωία. 


 
Στον πραγματικό κόσμο, τίποτα δεν συμβαίνει απλώς, εύκολα και όπως το βλέπεις. Πίσω από κάθε φαινόμενο υπάρχουν δεκάδες διεργασίες, συνδέσεις, σκέψεις, Νόμοι, θεωρίες, παράμετροι γενικά που δεν φαίνονται αλλά επηρεάζουν το αποτέλεσμα.

Κατά την βιβλιογραφική επισκόπηση της θεωρίας, αναφέρουμε όλους αυτούς τους παράγοντες και τις παραμέτρους που εμπλέκονται στην εκπαιδευτική πράξη και ειδικά στην διδασκαλία της επιστήμης στο σχολείο. Αν θέλετε να τους μάθετε, διαβάστε τη θεωρία (μέρος Α, σελ 7-...).

Φυσικά δε νοείται να γράψεις τέτοια εισαγωγή.

Και από την αρχή ως το τέλος, αυτο το διδακτορικό έχει τον ατελείωτο...


Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Μεγάλη τύχη

Σήμερα ήμουν χάλια για διάφορους λόγους
τριγυρνώντας στο Πανεπιστήμιο με τα γραπτά από τις τελευταίες εξετάσεις παραμάσχαλα
έπεσα πάνω στον Επιβλέποντα.
Ήταν τρελαμένος. 
Ένας φίλος μου και παλιός του φοιτητής, πρόσφατα διορισμένος με ΑΣΕΠ
(αστέρι παιδί, αστέρι δάσκαλος, αστερι χαζομπαμπάς για μια λουλουδένια κόρη),
έκλεισε το σχολείο του και βρέθηκε έτοιμος για διαθεσιμότητα/ απόλυση.

Ο φίλος αστειευόμενος "δεν τρελαίνομαι, χαλαρά: θα βγάλω τη μικρή να ζητιανεύει!"
αλλά ο Μεγάλος σε ένα απίστευτο άγχος:
"δεν παραπονιέται ποτέ αυτός, αλλά όσο δεν αγχώνεται αυτός που πρέπει, 
νομίζω ότι έχω χρέος να αγχωθώ εγώ και για τους δυο μας".

Αυτό είπε κι έφυγε τρέχοντας, 
κατακόκκινος, ξαναμμένος, 
να ψάξει, να τηλεφωνήσει σε κανέναν σύμβουλο, νομάρχη, υπουργό; 
Κάποιον!
Να δει τι θα γίνει "με το παιδί".

Ο Μεγάλος είναι πραγματικά  ένας μεγάλος άνδρας:
μεγάλο μυαλό, μεγάλη καρδιά
και όχι τόσο μεγάλη ηλικία- ώστε να φρικάρει κάθε φορά που έρχονται τα γενέθλιά του
ούτε τόσο μεγάλη κοιλιά όσο θαρρεί, επίσης.
Μεγάλη ψυχή.

Και είναι μεγάλη τύχη να είσαι κοντά στον Μεγάλο
σε κάποιον που θέλει τόσο να φροντίζει τα "παιδιά του"
Μεγάλη τύχη...

Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Χρυσές σφαίρες 2013

Μας έφαγε η κουλτούρα εδώ μέσα
ας δούμε και λίγη δυν-αστεία

χλιδή, χαμόγελα, τουλέτες, διαμάντια, σαμπάνιες
και ένας υπέροχος κόσμος στον οποίο το χειρότερο που μπορεί να συμβεί

είναι να μην βραβευτείς...

Καλύτερο κι από πρόζακ

Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Γιατί ο Νεύτων ήταν άντρας για οικογένεια

1. Ήταν ψηλός, ευθυτενής, με κάτι χερούκλες ναααα και με μεγάλη μύτη -στοιχεία που μαρτυρούν κι άλλα χαρίσματα.

2. Ήταν παιδί της εκκλησίας, της θρησκείας, της συντήρησης. Μελαγχολικός και προσηλωμένος στο έργο του. Δεν θα ασχολούταν με θηλυκό, εκτός αν χωρούσε σε δοκιμαστικό σωλήνα. Ήταν ο σπασίκλας που θες να κανακέψεις, να φροντίσεις και να του διδάξεις τις χαρές της ζωής εκτός εργαστηρίου- σεξ, αλκοόλ και rock 'n' roll.

3. Τα μόνα γράμματα και μηνύματα που έστελνε δεν ήταν σε πιτσιρίκες (όπως συμβαίνει τώρα, καλή ώρα, στο κινητό του φίλου μου) αλλά σε άλλους επιστήμονες με τους οποίους ξεκατινιάζονταν για το ποιου θεωρία για το φως είναι η καλύτερη. Και η μονη πατρότητα που θα ζητούσε να αναγνωρίσει θα ήταν για τον διαφορικό λογισμό, και όχι για το ξωγαμο καμιάς δανέζας τουρίστριας.

4. Η μόνη φορά που "του πετάχτηκαν τα μάτια έξω" δεν ήταν μπροστά σε αβυσσαλέο ντεκολτέ αλλά επειδή ο ίδιος έβαλε οδοντογλυφίδα μέσα στον οφθαλμό του, κατά τη διάρκεια ενός πειράματος (στο οποίο παραλίγο να τυφλωθεί).

5. Ήταν άνθρωπος του καθήκοντος, διατύπωσε τρεις νόμους της κίνησης και τον νόμο της βαρύτητας -που συνεχίζει να ισχύει για ό,τι βρίσκεται εντός γήινης ατμόσφαιρας, οπότε, αν μην τι άλλο, θα αναγνώριζε τη βαρύτητα μερικών κινήσεών του στον ψυχισμό της συντρόφου του. 

Συνοψίζοντας,
έχω μια φαντασίωση ότι
ο Νεύτωνας δεν θα ήταν άλλος ένας μαλάκας γκόμενος.

Κρίμα που έχει πεθάνει.









Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Συγγραφή διδακτορικού: ακόμα και ο Όμηρος θα εγκατέλειπε

Πόσο συχνά ένα διδακτορικό αποτελεί ψυχαγωγικό ανάγνωσμα; Σχεδόν ποτέ.
Δε φταίει και ο υποψήφιος διδάκτορας για τη βαρεμάρα. Την επιβάλλουν οι οδηγίες συγγραφής επιστημονικών κεμένων:



Αν λοιπόν σκέφτεσαι "Α, τι υπέροχα! Διδακτορικό, μια τόσο δημιουργική εργασία συγγραφής",  μετά σκέψου οτι πρέπει να επαναδιατυπώσεις την παραπάνω φράση ώστε να χαρακτηρίζεται από σαφήνεια, λιτότητα, απλότητα, ακρίβεια, συνέπεια.
Το "υπέροχα" με το θαυμαστικό, να λείπουν δηλαδή.
Το "δημιουργική" να τεκμηριωθεί σαφέστερα.
Το "εργασία" να γίνει διαδικασία.
Το "συγγραφής" να γίνει "εκπόνησης διατριβής".
Η ενθουσιώδης φράση σου καταλήγει να λέει "Διδακτορικό: μια τόσο δημιουργική διαδικασία εκπόνησης πνευματικου έργου -όπου με το δημιουργική ταυτιζόμαστε με τον ορισμό του Dewey στο βιβλίο του "Η τέχνη ως εμπιερία" (1930): "δημουργικότητα είναι η ..." .

Σκέψου να κάνεις αυτό σε κάθε πρόταση,
ενός κειμένου 10.000 προτάσεων (κάπου τόσες βγαίνουν στο δικό μου ).

Ούτε ο Όμηρος δε θα βασανίστηκε τόσο για κάθε στίχο.
Για να τον κάνει ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ απ' όσο ήταν αρχικά και αυθεντικά!
Και να πεις θα κέρδιζες και τη δόξα του;
Ουτε καν η τριμελής σου επιτροπή δε θα το διαβάσει ολόκληρο!

Τετάρτη 26 Ιουνίου 2013

Τα βιβλία δεν είναι χορτοφάγα

Είμαι πτώμα...

λίγο η ζέστη,
λίγο το κάθε μερά να κατεβαίνεις Κέντρο για τις επιτηρήσεις,
λίγο οι ώρες που σκοτώνονται εκεί
λίγο το να έχεις συνέχεια στο μυαλό σου εκκρεμότητες  
(πότε θα κάνω τη φορολογική δήλωση; πότε θα μετρήσω τις αποδείξεις; πότε θα κάνω αίτηση απόσπασης;)
λίγο να μην κάνεις τίποτα ενδιαφέρον πραγματικά
λίγο να μην έχεις και όρεξη να βγεις, να δεις ανθρώπους, να μιλήσεις
τόση απραγία παρέα με άγχος
είμαι πτώμα και όλο νεύρα.
Όλο νεύρα!

Κατά βάθος μάλλον μου φταίει οτι αντί να περνάω το καλοκαίρι έτσι:



  

Το περνάω έτσι:



Ε, από την "Les Grandes Chaleurs" ("Οι μεγάλες κάψες") 
να βρεθείς στο "Eaten by Academic Papers" ("Mε έφαγε το διάβασμα")
ε, μικρό το πλήγμα δεν το λες. 

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Λογοκλοπή

Μα τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, τους δέκα διαγωνιζόμενους του YFSF, τον Ρα και τον Τουτατη, είμαι τόσο χαϊβάνι; Είμαι το τελευταίο ζωντόβολο, που παει με τον σταυρό στο χέρι και δεν τολμάει να γράψει τέσσερις λέξεις στη σειρά χωρίς να αναφέρει την πηγή τους; 
Μόλις ανακάλυψα ότι η αγαπημένη μεταδιδακτορική του Επιβλέποντα έχει κατακλέψει δυο ξένα άρθρα. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το καταλάβω. Ξεκίναγε την πρόταση λέγοντας "τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι ερευνητές υποστηρίζουν..." και η αναφορά πηγής ήταν σε ημερομηνίες του 1984-1989. 
Να με συγχωράιζ  δηλαδή, αλλά το 1984 ήταν της μόδας οι Duran Duran, φοράγαμε λαχούρια, θέλαμε να παντρευτούμε τον Σταμάτη Γαρδέλη και αυτό ήταν πριν μια τριακονταετία -δεν το λες λοιπόν εύκολα "τα τελευταία χρόνια". 
Δεν έδωσα σημασία στο παρόραμα της μεταδιδακτορικής γιατί καταλαβαίνω το κομφούζιο που μπορεί να επέλθει μετά από τόση αναβίωση των 80ς από κάθε χιπστερ την τελευταια πενταετία.
Και με κάθε καλή επιστημονική πρόθεση, χτύπησα στη μηχανή αναζήτησης την θεωρία που παρουσίαζε- να δω τι περισσότερο μπορώ να μάθω γι' αυτήν. Ε, βρίσκω ένα ωραιότατο κείμενο που συγκρίνει την συγκεκριμένη θεωρία με άλλες και ξεκινάω να διαβάζω ενθουσιασμένη. Και πέφτω σε μια παράγραφο που είναι αυτολεξεί αυτή που διάβαζα πριν λίγο, με την χρονική ασυμμετρία. 
Προχωράω σε άλλο άρθρο, κι άλλη παράγραφος εκεί.

Συγχύστηκα διπλά! Και που αντέγραφε χωρίς να αναφέρει τις πηγές, και που είχε κατακλέψει όλα τα ελευθέρα άρθρα στο ίντερνετ, ενώ εγώ είχα υποχρεωθεί στους μισούς ακαδημαϊκούς για να μου δανείζουν βιβλία και να με αφήνουν να μπαίνω στον λογαριασμό τους στο Πανεπιστήμιο, ώστε να κατεβάζω άρθρα από τα έγκυρα ξενόγλωσσα περιοδικά και μόνον. 

Θα βάλω copyright στο blog.
Έτσι και δω καμιά ατάκα μου στα Girls θα την πληρώσει για κάθε άσχετη λογοκλοπή η Lena Dunham!



Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Τι να προσέχεις όταν διαλέγεις επιτήρηση

Οι επιτηρήσεις είναι κάτι, που κανένας διδακτορικός φοιτητής δεν απέφυγε ακόμα. Συνήθως κάνει επιτήρηση στα μάθηματα του επιβλέποντά του, αλλά αν τον βρουν βολικό, θα εμφανιστούν ξαφνικά αυξημένες ανάγκες προσωπικού κατά την εξεταστική περίοδο, που πρέπει να καλύψει αυτός, αμισθί. Αν έχεις επιλογές, δες τι να προτιμήσεις και αποφύγεις.

1. Ποιου καθηγητή είναι το μάθημα. Υπάρχουν μερικοί που δίνουν multiple choice και χρόνο μια ώρα για να απαντηθούν οι ερωτήσεις, υπάρχουν κι άλλοι που ζητούν να γράψεις το μισό βιβλίο και η εξέταση διαρκεί τρίωρο.Θες να σπαταλήσεις τρεις ώρες απο τη ζωή σου ή μια;

2. Το έτος και την υποχρεωτικότητα του μαθήματος. Πρώτο έτος και υποχρεωτικό, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. Τα "πρωτάκια" θα εξαντλήσουν μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου τον χρόνο τους, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το γραπτό που έχουν τελειώσει από την πρώτη ώρα, αλλά το άγχος δεν τα αφήνει να παραδώσουν.

3. Με ποιον θα είσαι μαζί στην τάξη; Καλύτερα να πας μια παλαβή ώρα που δε σε πολυβολεύει, αν πρόκειται να πετύχεις κάποιον συνεπιτηρητή που συμπαθείς. Απόφυγε τον πέφτουλα (που θα σε πρήξει για δυο ώρες να το κάνετε πίσω από την έδρα/ στις τουαλέτες/ πάνω στα γραπτά των φοιτητών). Απόφυγε και την επιτήρηση μαζί με τον επιβλέποντα (θα αισθάνεσαι ότι σε βαθμολογεί αρνητικά είτε γιατί είσαι ελαστικός κατά την επιτήρηση, είτε γιατί δεν είσαι). 

4. Την πυκνότητα του προγράμματός επιτηρήσεων. Προσπάθησε να στριμώξεις 2-3 επιτηρήσεις σε μια μέρα, αντί να τις έχεις σκόρπιες. Θα ταλαιπωρηθείς μεν, αλλά θα σκοτώσεις μόνο μια μέρα από την εβδομάδα σου να κάνεις τον χωροφύλακα στα φοιτητόπουλα.

5. Μην θεωρείς ότι τα ξέρεις όλα. Ξεστραβώσου όταν έρχονται τα γραπτά και διάβασε και καμιά απάντηση. Το μόνο καλό των επιτηρήσεων είναι η τζάμπα πληροφορία. Που σχεδόν πάντα είναι νέα και ενδιαφέρουσα. Άσε τα μαργαριτάρια που θα πετύχεις διαβάζοντας, αντλώντας διασκεδαστικό περιεχόμενο για τους καλοκαιρινούς καφέρες εμ τους φίλους σου

Γενικώς βάστα γερά. Επιτήρηση είναι. Θα τελειώσει.

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

ο Μεσιέ Μινιμάλ δεν είναι Γάλλος

Δεν το φαντάστηκα, λες, αλλιώς εγώ το διδακτορικό μου;  Με συνέδρια που θα γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους, με διεπιστημονικές συνεργασίες γεμάτες ωραίες ιδέες, με τον Επιβλέποντα θαμπωμένο από την πρωτοτυπία του θέματός του...

Φυσικά δεν είναι κάτι νέο ότι όσα έχεις σκεφτεί πριν τα δεις χαρακτηρίζονται από την υπερβολή της φαντασίας. Όταν φτάνεις στην πραγματικη συνάντηση μαζί τους, δεν είναι ούτε τόσο τρομακτικά, μα  ούτε τόσο εντυπωσιακά όπως τα περίμενες.
Για παράδειγμα, πριν ένα χρόνο, ένας φίλος μου είπε ότι ο κιθαρίστας της μπάντας του είχε πάει στη  Σουηδία και θα γύρναγε σε ένα μήνα, οπότε οι πρόβες είχαν μείνει πίσω.
Ακαριαία σκέφτηκα κάποιον σαν τον  Alexander Skarsgård.


Μόνο που είχε πιο αθλητική εμφάνιση, είχε σακίδιο στον ώμο και σανδάλια.

Όταν, καιρό αργότερα, πήγα να τους ακούσω σε μια πρόβα η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Διότι, απλούστατα, ότι κάποιος πηγαίνει για διακοπές στη Σουηδία δε σημαίνει ότι είναι Σουηδός! Έλληνας ήταν ο άνθρωπος, μελαχρινός και κουρασμένος από την εργασιακή κατάσταση του στην Αθήνα.

Από τότε έχει μείνει σαν αστείο μεταξύ εμού και του φίλου μου η ατάκα "σαν τον Δημήτρη τον Σουηδό", που αναφέρεται όποτε περιγράφω κάποιο μέρος ή άτομο με μεγάλο ενθουσιασμό. Η πρόταση εννοεί ότι υπερβάλλω και ποιος ξέρεις ποια να είναι πραγματικά η αλήθεια.

Κάπως έτσι την πάτησα σήμερα με τον Monsier Minimal.
Δεν έτυχε ποτέ να δω τον ΜΜ σε κάποιο βίντεο-κλιπ. Για χρόνια πίστευα ότι είναι ένα 22χρονο ΡΟΡ-αγοράκι, κάτι σαν τον Νίκο Γκάνο.



Τελικά απεδείχθη ότι ο ΜΜ μοιάζει περισσότερο με αυτό:



Τι αξία θα είχε και η πραγματικότητα, βέβαια, αν ήταν προβλέψιμη; 
Άσε που ο ΜΜ γράφει μουσικάρες...

Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Λόγοι που ο Επιβλέπων δεν θα παραδεχτεί ποτέ οτι σε ταλαιπωρεί

1. Δεν ξέρει να διορθώσει τα λάθη σου γιατί απλούστατα δεν έχει διάβασει τη θεωρία σου ακόμα (επομένως δε σε ταλαιπωρεί απο πρόθεση, μόνο από τεμπελιά)

2. Δεν σε ταλαιπωρεί από κακία, έτσι δουλεύει η ανθρώπινη μηχανή: πρέπει να βασανιστείς για να μάθεις. "τα αγαθά κόποις κτώνται".

3. Δεν σου διορθώνει τα λάθη στην μεθοδολογία και αναδιοργανώνεις και ανασχηματίζεις και είσαι μέσα στην αναμπουμπούλα με την έρευνα γιατί "μόνο μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε πραγματικά: δοκιμή και πλάνη".

4. Όταν τον ζορίζουν και τον υποβιβάζουν καθημερινά άλλοι του υπέροχου ακαδημαϊκού συναφιού (sic), κάπου πρέπει να ασκήσει κι αυτός την εξουσία του ενίοτε ("θέλω τη θεωρία όλη μέσα στα Χριστουγεννα" , "μα... θα πάω στο χωριό να...", "άντε, ως την Πρωτοχρονιά", "μα...", "τελειώνε, γράφε, στειλε να διαβάσω να τελειώνουμε!" -σημ. δεν την έχει διαβάσει ακόμα τη θεωρία εννοείται ).

5. Υπάρχει χάσμα γενεών: βλέπει τα πράγματα από τη δική του οπτική και δεν μπορεί να δει την δική σου. 

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

Το παν είναι η καλή συνεννόηση

Μετά από δέκα μέρες που προσπαθώ να βρω έναν κοινό τόπο και χρόνο, για να δω επιτέλους τον Επιβλέποντα (που μου έχει πει "να μην ακουμπήσω τίποτα" στο διδακτορικό μέχρι να το δει) καταλήξαμε ότι σήμερα ήταν μια καλή μέρα. Να πήγαινα μετά την επιτήρηση.

Πήγα.Περιμένω τις παρατηρήσεις του για να ξεκολλήσω και να ξαναπιάσω την ανάλυση.
"Α, δεν τα είδα, δεν πρόλαβα".
Παίρνω βαθιές αναπνοές. Λέω δεν πειράζει, ας εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι είμαστε εδώ, να του πω τουλάχιστον που έχω σκαλώσει διεξοδικά, ώστε ΟΤΑΝ τα διαβάσει να ξέρει που να εστιάσει ιδιαιτέρως. 
Όσο μίλαγα σα να τον είδα λίγο χαμένο στο υπερπέραν. "Να σας τα γράψω κάπου καλύτερα, να τα θυμάστε γιατί είπα πολλά;".
Αυτός με κοίταξε με ύφος "έλα βρε παιδί μου, άμα το διαβάσω θα καταλάβω που κόλλησες, χαζός είμαι;".
Καλααά.

"Και τι να κάνω όσο δεν μπορώ να πειράξω άλλο την ανάλυση; Θέλετε να μου εξηγήσετε πάλι το θέμα με τα πλάγια γράμματα στην βιβλιογραφία (με τους συλλογικούς τόμους, τα σχετικά περιοδικά, τα άσχετα περιοδικά) να καθαρογράψω αυτό τουλάχιστον";

"Γράψτα όλα όπως να 'ναι, μόνο στις εργασίες των συνεδρίων τα κοιτούν αυτά".

"Να ξεκινήσω να γράφω την εισαγωγή που θα αναφέρω τι θα γράφει κάθε κεφάλαιο της θεωρίας; Δε θα μου πειράξετε όμως μετά τη θεωρία να ξανασβήνω"

"Α, δεν εγγυώμαι, γιατί την πρώτη φορά τη διάβασα βιαστικά...".

"Να τα στείλω τουλάχιστον όλα, τα ως τώρα. και στους άλλους επιβλέποντες να μην περιμενω κι αυτούς να τα διαβάσουν και μετά έχω και τις δικές τους διορθώσεις";

"Ποιες διορθώσεις, ποιος τα διαβάζει; Χαλάρωσε"!

Έτοιμη για το εγκεφαλικό παίρνω την τσάντα μου να φύγω.
 "Πού πας" μου λέει.
"Ε, φεύγω, αφού δεν τα έχετε διαβάσει κι αφού δεν μπορούμε να βγάλουμε κανένα πρόγραμμα για τίποτα, θα πάω να δω τι μπορώ να κάνω μόνη μου και όταν βρείτε χρόνο και τα δείτε, ξαναμιλάμε".
"Κάτσε κάτω" λέει με ύφος "μη φεύγεις τόσο απογοητευμένη". Κάτι δείχνει να ψάχνει στη Μηλιά του (βλ Μac) κι εγώ νομίζω ότι είναι τα αρχεία μου, για να ανοίξουμε κάποιο να το δούμε μαζί.
Εκείνη την ώρα το τηλέφωνο χτυπάει, κάποιος τον ψάχνει, σηκώνεται και λέει "εγώ φεύγω".
Λέω κι εγώ  "α, ΟΚ, πάμε", εννοώντας ότι φεύγω κι εγώ.
"Κάτσε εσύ, θα ξαναγυρίσω".


Μια ώρα μετά, του τηλεφωνώ να δω αν θα γυρίσει ή με ξέχασε.
Δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
Στο μεταξύ έχουν έρθεις τρεις φοιτήτριες που το ψάχνουν για διάφορα.
Μισή ώρα μετά τηλεφωνεί και μου λέει "να περιμένουν, θα έρθω".
Μια ώρα μετά (δηλαδή ΔΥΟΜΙΣΗ ώρες μετά, από την ώρα που έφυγε) γυρνάει στο γραφείο. Αφού λύνει τα προβλήματα των φοιτητριών, κάθεται επιτέλους μπροστά στη Μηλιά. Και έχει φτάσει η πολυαναμενόμενη ώρα που θα λύσει και τα δικά μου προβλήματα. Αντ' αυτού αποσυνδέει του τροφοδοτικό της Μηλιάς και την κλείνει.

"Φεύγετε;" του λέω έκπληκτη.
"Όλοι θα φύγουμε" λέει πολύ φυσικά.
"Μα περιμένω δυόμιση ώρες για να γυρίσετε!"
"Εμένα περίμενες";
"Αφού μου είπατε να κάτσω, θα γυρίσετε"!
"Εννοούσα άμα θες να κάτσεις εδώ επειδή έχει δροσιά, αν ήθελες να διαβάσεις τίποτα εδώ ή να δουλέψεις"
"Πλάκα μου κάνετε"!
"Αλήθεια με περίμενες να κάνουμε δουλειά; Να, πάρε ένα γκοφρετάκι και γλυκαθείς και πάμε γιατί με έχουν τρελάνει σήμερα".

Κατεβαίνουμε μέσα στο ασανσέρ και θέλω να ΟΥΡΛΙΑΞΩ από τα νεύρα μου! Αλλά δεν λέω τίποτα. Μου έχουν πει κι άλλοι ότι έτσι είναι τα διδακτορικά. Θέλουν υπομονή, επιμονή και μεγάλη αντοχή για να τα τελειώσεις. Μεγάλη αντοχή...