1. Ήταν ψηλός, ευθυτενής, με κάτι χερούκλες ναααα και με μεγάλη μύτη -στοιχεία που μαρτυρούν κι άλλα χαρίσματα.
2. Ήταν παιδί της εκκλησίας, της θρησκείας, της συντήρησης. Μελαγχολικός και προσηλωμένος στο έργο του. Δεν θα ασχολούταν με θηλυκό, εκτός αν χωρούσε σε δοκιμαστικό σωλήνα. Ήταν ο σπασίκλας που θες να κανακέψεις, να φροντίσεις και να του διδάξεις τις χαρές της ζωής εκτός εργαστηρίου- σεξ, αλκοόλ και rock 'n' roll.
3. Τα μόνα γράμματα και μηνύματα που έστελνε δεν ήταν σε πιτσιρίκες (όπως συμβαίνει τώρα, καλή ώρα, στο κινητό του φίλου μου) αλλά σε άλλους επιστήμονες με τους οποίους ξεκατινιάζονταν για το ποιου θεωρία για το φως είναι η καλύτερη. Και η μονη πατρότητα που θα ζητούσε να αναγνωρίσει θα ήταν για τον διαφορικό λογισμό, και όχι για το ξωγαμο καμιάς δανέζας τουρίστριας.
4. Η μόνη φορά που "του πετάχτηκαν τα μάτια έξω" δεν ήταν μπροστά σε αβυσσαλέο ντεκολτέ αλλά επειδή ο ίδιος έβαλε οδοντογλυφίδα μέσα στον οφθαλμό του, κατά τη διάρκεια ενός πειράματος (στο οποίο παραλίγο να τυφλωθεί).
5.Ήταν άνθρωπος του καθήκοντος, διατύπωσε τρεις νόμους της κίνησης και τον νόμο της βαρύτητας -που συνεχίζει να ισχύει για ό,τι βρίσκεται εντός γήινης ατμόσφαιρας, οπότε, αν μην τι άλλο, θα αναγνώριζε τη βαρύτητα μερικών κινήσεών του στον ψυχισμό της συντρόφου του.
Συνοψίζοντας,
έχω μια φαντασίωση ότι
ο Νεύτωνας δεν θα ήταν άλλος ένας μαλάκας γκόμενος.
Πόσο συχνά ένα διδακτορικό αποτελεί ψυχαγωγικό ανάγνωσμα; Σχεδόν ποτέ.
Δε φταίει και ο υποψήφιος διδάκτορας για τη βαρεμάρα. Την επιβάλλουν οι οδηγίες συγγραφής επιστημονικών κεμένων:
Αν λοιπόν σκέφτεσαι "Α, τι υπέροχα! Διδακτορικό, μια τόσο δημιουργική εργασία συγγραφής", μετά σκέψου οτι πρέπει να επαναδιατυπώσεις την παραπάνω φράση ώστε να χαρακτηρίζεται από σαφήνεια, λιτότητα, απλότητα, ακρίβεια, συνέπεια.
Το "υπέροχα" με το θαυμαστικό, να λείπουν δηλαδή.
Το "δημιουργική" να τεκμηριωθεί σαφέστερα.
Το "εργασία" να γίνει διαδικασία.
Το "συγγραφής" να γίνει "εκπόνησης διατριβής".
Η ενθουσιώδης φράση σου καταλήγει να λέει "Διδακτορικό: μια τόσο δημιουργική διαδικασία εκπόνησης πνευματικου έργου -όπου με το δημιουργική ταυτιζόμαστε με τον ορισμό του Dewey στο βιβλίο του "Η τέχνη ως εμπιερία" (1930): "δημουργικότητα είναι η ..." .
Σκέψου να κάνεις αυτό σε κάθε πρόταση,
ενός κειμένου 10.000 προτάσεων (κάπου τόσες βγαίνουν στο δικό μου ).
Ούτε ο Όμηρος δε θα βασανίστηκε τόσο για κάθε στίχο.
Για να τον κάνει ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ απ' όσο ήταν αρχικά και αυθεντικά!
Και να πεις θα κέρδιζες και τη δόξα του;
Ουτε καν η τριμελής σου επιτροπή δε θα το διαβάσει ολόκληρο!
Είμαι πτώμα... λίγο η ζέστη, λίγο το κάθε μερά να κατεβαίνεις Κέντρο για τις επιτηρήσεις, λίγο οι ώρες που σκοτώνονται εκεί λίγο το να έχεις συνέχεια στο μυαλό σου εκκρεμότητες (πότε θα κάνω τη φορολογική δήλωση; πότε θα μετρήσω τις αποδείξεις; πότε θα κάνω αίτηση απόσπασης;) λίγο να μην κάνεις τίποτα ενδιαφέρον πραγματικά λίγο να μην έχεις και όρεξη να βγεις, να δεις ανθρώπους, να μιλήσεις τόση απραγία παρέα με άγχος είμαι πτώμα και όλο νεύρα. Όλο νεύρα! Κατά βάθος μάλλον μου φταίει οτι αντί να περνάω το καλοκαίρι έτσι:
Το περνάω έτσι:
Ε, από την "Les Grandes Chaleurs" ("Οι μεγάλες κάψες") να βρεθείς στο "Eaten by Academic Papers" ("Mε έφαγε το διάβασμα") ε, μικρό το πλήγμα δεν το λες.
Μα τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, τους δέκα διαγωνιζόμενους του YFSF, τον Ρα και τον Τουτατη, είμαι τόσο χαϊβάνι; Είμαι το τελευταίο ζωντόβολο, που παει με τον σταυρό στο χέρι και δεν τολμάει να γράψει τέσσερις λέξεις στη σειρά χωρίς να αναφέρει την πηγή τους;
Μόλις ανακάλυψα ότι η αγαπημένη μεταδιδακτορική του Επιβλέποντα έχει κατακλέψει δυο ξένα άρθρα. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το καταλάβω. Ξεκίναγε την πρόταση λέγοντας "τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι ερευνητές υποστηρίζουν..." και η αναφορά πηγής ήταν σε ημερομηνίες του 1984-1989.
Να με συγχωράιζ δηλαδή, αλλά το 1984 ήταν της μόδας οι Duran Duran, φοράγαμε λαχούρια, θέλαμε να παντρευτούμε τον Σταμάτη Γαρδέλη και αυτό ήταν πριν μια τριακονταετία -δεν το λες λοιπόν εύκολα "τα τελευταία χρόνια".
Δεν έδωσα σημασία στο παρόραμα της μεταδιδακτορικής γιατί καταλαβαίνω το κομφούζιο που μπορεί να επέλθει μετά από τόση αναβίωση των 80ς από κάθε χιπστερ την τελευταια πενταετία.
Και με κάθε καλή επιστημονική πρόθεση, χτύπησα στη μηχανή αναζήτησης την θεωρία που παρουσίαζε- να δω τι περισσότερο μπορώ να μάθω γι' αυτήν. Ε, βρίσκω ένα ωραιότατο κείμενο που συγκρίνει την συγκεκριμένη θεωρία με άλλες και ξεκινάω να διαβάζω ενθουσιασμένη. Και πέφτω σε μια παράγραφο που είναι αυτολεξεί αυτή που διάβαζα πριν λίγο, με την χρονική ασυμμετρία.
Προχωράω σε άλλο άρθρο, κι άλλη παράγραφος εκεί.
Συγχύστηκα διπλά! Και που αντέγραφε χωρίς να αναφέρει τις πηγές, και που είχε κατακλέψει όλα τα ελευθέρα άρθρα στο ίντερνετ, ενώ εγώ είχα υποχρεωθεί στους μισούς ακαδημαϊκούς για να μου δανείζουν βιβλία και να με αφήνουν να μπαίνω στον λογαριασμό τους στο Πανεπιστήμιο, ώστε να κατεβάζω άρθρα από τα έγκυρα ξενόγλωσσα περιοδικά και μόνον.
Θα βάλω copyright στο blog.
Έτσι και δω καμιά ατάκα μου στα Girls θα την πληρώσει για κάθε άσχετη λογοκλοπή η Lena Dunham!
Οι επιτηρήσεις είναι κάτι, που κανένας διδακτορικός φοιτητής δεν απέφυγε ακόμα. Συνήθως κάνει επιτήρηση στα μάθηματα του επιβλέποντά του, αλλά αν τον βρουν βολικό, θα εμφανιστούν ξαφνικά αυξημένες ανάγκες προσωπικού κατά την εξεταστική περίοδο, που πρέπει να καλύψει αυτός, αμισθί. Αν έχεις επιλογές, δες τι να προτιμήσεις και αποφύγεις.
1. Ποιου καθηγητή είναι το μάθημα. Υπάρχουν μερικοί που δίνουν multiple choice και χρόνο μια ώρα για να απαντηθούν οι ερωτήσεις, υπάρχουν κι άλλοι που ζητούν να γράψεις το μισό βιβλίο και η εξέταση διαρκεί τρίωρο.Θες να σπαταλήσεις τρεις ώρες απο τη ζωή σου ή μια;
2. Το έτος και την υποχρεωτικότητα του μαθήματος. Πρώτο έτος και υποχρεωτικό, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. Τα "πρωτάκια" θα εξαντλήσουν μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου τον χρόνο τους, διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το γραπτό που έχουν τελειώσει από την πρώτη ώρα, αλλά το άγχος δεν τα αφήνει να παραδώσουν.
3. Με ποιον θα είσαι μαζί στην τάξη; Καλύτερα να πας μια παλαβή ώρα που δε σε πολυβολεύει, αν πρόκειται να πετύχεις κάποιον συνεπιτηρητή που συμπαθείς. Απόφυγε τον πέφτουλα (που θα σε πρήξει για δυο ώρες να το κάνετε πίσω από την έδρα/ στις τουαλέτες/ πάνω στα γραπτά των φοιτητών). Απόφυγε και την επιτήρηση μαζί με τον επιβλέποντα (θα αισθάνεσαι ότι σε βαθμολογεί αρνητικά είτε γιατί είσαι ελαστικός κατά την επιτήρηση, είτε γιατί δεν είσαι).
4. Την πυκνότητα του προγράμματός επιτηρήσεων. Προσπάθησε να στριμώξεις 2-3 επιτηρήσεις σε μια μέρα, αντί να τις έχεις σκόρπιες. Θα ταλαιπωρηθείς μεν, αλλά θα σκοτώσεις μόνο μια μέρα από την εβδομάδα σου να κάνεις τον χωροφύλακα στα φοιτητόπουλα.
5. Μην θεωρείς ότι τα ξέρεις όλα. Ξεστραβώσου όταν έρχονται τα γραπτά και διάβασε και καμιά απάντηση. Το μόνο καλό των επιτηρήσεων είναι η τζάμπα πληροφορία. Που σχεδόν πάντα είναι νέα και ενδιαφέρουσα. Άσε τα μαργαριτάρια που θα πετύχεις διαβάζοντας, αντλώντας διασκεδαστικό περιεχόμενο για τους καλοκαιρινούς καφέρες εμ τους φίλους σου
Γενικώς βάστα γερά. Επιτήρηση είναι. Θα τελειώσει.
Δεν το φαντάστηκα, λες, αλλιώς εγώ το διδακτορικό μου; Με συνέδρια που θα γνωρίζεις ενδιαφέροντες ανθρώπους, με διεπιστημονικές συνεργασίες γεμάτες ωραίες ιδέες, με τον Επιβλέποντα θαμπωμένο από την πρωτοτυπία του θέματός του...
Φυσικά δεν είναι κάτι νέο ότι όσα έχεις σκεφτεί πριν τα δεις χαρακτηρίζονται από την υπερβολή της φαντασίας. Όταν φτάνεις στην πραγματικη συνάντηση μαζί τους, δεν είναι ούτε τόσο τρομακτικά, μα ούτε τόσο εντυπωσιακά όπως τα περίμενες.
Για παράδειγμα, πριν ένα χρόνο, ένας φίλος μου είπε ότι ο κιθαρίστας της μπάντας του είχε πάει στη Σουηδία και θα γύρναγε σε ένα μήνα, οπότε οι πρόβες είχαν μείνει πίσω.
Ακαριαία σκέφτηκα κάποιον σαν τον Alexander Skarsgård.
Μόνο που είχε πιο αθλητική εμφάνιση, είχε σακίδιο στον ώμο και σανδάλια.
Όταν, καιρό αργότερα, πήγα να τους ακούσω σε μια πρόβα η πραγματικότητα ήταν διαφορετική. Διότι, απλούστατα, ότι κάποιος πηγαίνει για διακοπές στη Σουηδία δε σημαίνει ότι είναι Σουηδός! Έλληνας ήταν ο άνθρωπος, μελαχρινός και κουρασμένος από την εργασιακή κατάσταση του στην Αθήνα.
Από τότε έχει μείνει σαν αστείο μεταξύ εμού και του φίλου μου η ατάκα "σαν τον Δημήτρη τον Σουηδό", που αναφέρεται όποτε περιγράφω κάποιο μέρος ή άτομο με μεγάλο ενθουσιασμό. Η πρόταση εννοεί ότι υπερβάλλω και ποιος ξέρεις ποια να είναι πραγματικά η αλήθεια.
Κάπως έτσι την πάτησα σήμερα με τον Monsier Minimal.
Δεν έτυχε ποτέ να δω τον ΜΜ σε κάποιο βίντεο-κλιπ. Για χρόνια πίστευα ότι είναι ένα 22χρονο ΡΟΡ-αγοράκι, κάτι σαν τον Νίκο Γκάνο.
Τελικά απεδείχθη ότι ο ΜΜ μοιάζει περισσότερο με αυτό:
Τι αξία θα είχε και η πραγματικότητα, βέβαια, αν ήταν προβλέψιμη;
1. Δεν ξέρει να διορθώσει τα λάθη σου γιατί απλούστατα δεν έχει διάβασει τη
θεωρία σου ακόμα (επομένως δε σε ταλαιπωρεί απο πρόθεση, μόνο από
τεμπελιά)
2. Δεν σε ταλαιπωρεί από κακία, έτσι δουλεύει η ανθρώπινη μηχανή: πρέπει να βασανιστείς για να μάθεις. "τα αγαθά κόποις κτώνται".
3. Δεν σου διορθώνει τα λάθη στην μεθοδολογία και αναδιοργανώνεις και ανασχηματίζεις και είσαι μέσα στην αναμπουμπούλα με την έρευνα γιατί "μόνο μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε πραγματικά: δοκιμή και πλάνη".
4. Όταν τον ζορίζουν και τον υποβιβάζουν καθημερινά άλλοι του υπέροχου ακαδημαϊκού συναφιού (sic), κάπου πρέπει να ασκήσει κι αυτός την εξουσία του ενίοτε ("θέλω τη θεωρία όλη μέσα στα Χριστουγεννα" , "μα... θα πάω στο χωριό να...", "άντε, ως την Πρωτοχρονιά", "μα...", "τελειώνε, γράφε, στειλε να διαβάσω να τελειώνουμε!" -σημ. δεν την έχει διαβάσει ακόμα τη θεωρία εννοείται ).
5. Υπάρχει χάσμα γενεών: βλέπει τα πράγματα από τη δική του οπτική και δεν μπορεί να δει την δική σου.
Μετά από δέκα μέρες που προσπαθώ να βρω έναν κοινό τόπο και χρόνο, για να δω επιτέλους τον Επιβλέποντα (που μου έχει πει "να μην ακουμπήσω τίποτα" στο διδακτορικό μέχρι να το δει) καταλήξαμε ότι σήμερα ήταν μια καλή μέρα. Να πήγαινα μετά την επιτήρηση.
Πήγα.Περιμένω τις παρατηρήσεις του για να ξεκολλήσω και να ξαναπιάσω την ανάλυση.
"Α, δεν τα είδα, δεν πρόλαβα".
Παίρνω βαθιές αναπνοές. Λέω δεν πειράζει, ας εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι είμαστε εδώ, να του πω τουλάχιστον που έχω σκαλώσει διεξοδικά, ώστε ΟΤΑΝ τα διαβάσει να ξέρει που να εστιάσει ιδιαιτέρως.
Όσο μίλαγα σα να τον είδα λίγο χαμένο στο υπερπέραν. "Να σας τα γράψω κάπου καλύτερα, να τα θυμάστε γιατί είπα πολλά;".
Αυτός με κοίταξε με ύφος "έλα βρε παιδί μου, άμα το διαβάσω θα καταλάβω που κόλλησες, χαζός είμαι;".
Καλααά.
"Και τι να κάνω όσο δεν μπορώ να πειράξω άλλο την ανάλυση; Θέλετε να μου εξηγήσετε πάλι το θέμα με τα πλάγια γράμματα στην βιβλιογραφία (με τους συλλογικούς τόμους, τα σχετικά περιοδικά, τα άσχετα περιοδικά) να καθαρογράψω αυτό τουλάχιστον";
"Γράψτα όλα όπως να 'ναι, μόνο στις εργασίες των συνεδρίων τα κοιτούν αυτά".
"Να ξεκινήσω να γράφω την εισαγωγή που θα αναφέρω τι θα γράφει κάθε κεφάλαιο της θεωρίας; Δε θα μου πειράξετε όμως μετά τη θεωρία να ξανασβήνω"
"Α, δεν εγγυώμαι, γιατί την πρώτη φορά τη διάβασα βιαστικά...".
"Να τα στείλω τουλάχιστον όλα, τα ως τώρα. και στους άλλους επιβλέποντες να μην περιμενω κι αυτούς να τα διαβάσουν και μετά έχω και τις δικές τους διορθώσεις";
"Ποιες διορθώσεις, ποιος τα διαβάζει; Χαλάρωσε"!
Έτοιμη για το εγκεφαλικό παίρνω την τσάντα μου να φύγω.
"Πού πας" μου λέει.
"Ε, φεύγω, αφού δεν τα έχετε διαβάσει κι αφού δεν μπορούμε να βγάλουμε κανένα πρόγραμμα για τίποτα, θα πάω να δω τι μπορώ να κάνω μόνη μου και όταν βρείτε χρόνο και τα δείτε, ξαναμιλάμε".
"Κάτσε κάτω" λέει με ύφος "μη φεύγεις τόσο απογοητευμένη". Κάτι δείχνει να ψάχνει στη Μηλιά του (βλ Μac) κι εγώ νομίζω ότι είναι τα αρχεία μου, για να ανοίξουμε κάποιο να το δούμε μαζί.
Εκείνη την ώρα το τηλέφωνο χτυπάει, κάποιος τον ψάχνει, σηκώνεται και λέει "εγώ φεύγω".
Λέω κι εγώ "α, ΟΚ, πάμε", εννοώντας ότι φεύγω κι εγώ.
"Κάτσε εσύ, θα ξαναγυρίσω".
Μια ώρα μετά, του τηλεφωνώ να δω αν θα γυρίσει ή με ξέχασε.
Δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
Στο μεταξύ έχουν έρθεις τρεις φοιτήτριες που το ψάχνουν για διάφορα.
Μισή ώρα μετά τηλεφωνεί και μου λέει "να περιμένουν, θα έρθω".
Μια ώρα μετά (δηλαδή ΔΥΟΜΙΣΗ ώρες μετά, από την ώρα που έφυγε) γυρνάει στο γραφείο. Αφού λύνει τα προβλήματα των φοιτητριών, κάθεται επιτέλους μπροστά στη Μηλιά. Και έχει φτάσει η πολυαναμενόμενη ώρα που θα λύσει και τα δικά μου προβλήματα. Αντ' αυτού αποσυνδέει του τροφοδοτικό της Μηλιάς και την κλείνει.
"Φεύγετε;" του λέω έκπληκτη.
"Όλοι θα φύγουμε" λέει πολύ φυσικά.
"Μα περιμένω δυόμιση ώρες για να γυρίσετε!"
"Εμένα περίμενες";
"Αφού μου είπατε να κάτσω, θα γυρίσετε"!
"Εννοούσα άμα θες να κάτσεις εδώ επειδή έχει δροσιά, αν ήθελες να διαβάσεις τίποτα εδώ ή να δουλέψεις"
"Πλάκα μου κάνετε"!
"Αλήθεια με περίμενες να κάνουμε δουλειά; Να, πάρε ένα γκοφρετάκι και γλυκαθείς και πάμε γιατί με έχουν τρελάνει σήμερα".
Κατεβαίνουμε μέσα στο ασανσέρ και θέλω να ΟΥΡΛΙΑΞΩ από τα νεύρα μου! Αλλά δεν λέω τίποτα. Μου έχουν πει κι άλλοι ότι έτσι είναι τα διδακτορικά. Θέλουν υπομονή, επιμονή και μεγάλη αντοχή για να τα τελειώσεις. Μεγάλη αντοχή...
Δεν θέλω να σκεφτώ πώς ήταν η ζωή πριν την εφεύρεση των αντιβιοτικών. Υποθέτω ότι στην αρχαιότητα ο γιατρός σου έλεγε "α, απλούστατον: έχεις ουρολοίμωξη. Ξεκίνα να γράφεις τη διαθήκη σου". Και δε θα ήταν ένας εύκολος θάνατος. Εδώ, δεν είναι καν εύκολη η θεραπεία...
Ρε συ, Gregory House, μήπως ήρθε η ώρα να μάθεις να μοιράζεσαι και να μου δώσεις κανένα Vicodin;
Όταν με ρωτούν φοιτήτριες τι θα απογίνουν τώρα που τελειώνουν το Πανεπιστήμιο ("πού θα βρούμε δουλειά, κυρία;") θέλω να τους απαντήσω "αν ήμουν ξανά 20 χρονών θα έκανα αίτηση για τη θέση του Θεού", πιστή στο γκροτέσκα θετικό και θετικιστικό πνεύμα του Isidore Isou:
"Θέλω να είμαι ο Θεός
επειδή πρόκειται για τη μοναδική θέση εργασίας
που παραμένει ελεύθερη"
Τελικά απαντάω κάτι τελείως ρεαλιστικό τύπου "κάν' τε υπομονή, θα ξαναγίνει ΑΣΕΠ το 2015" ή "τώρα που τελείωσε αυτό που έπρεπε να κάνετε, μπορείτε να δοκιμάσετε να κάνετε αυτά που σας αρέσουν".
Άλλα λόγια να αγαπιώμαστε δηλαδή...
Υπάρχει μια παράδοση στο σπίτι μας που λέει ότι σχεδόν πάντα το κακό και οι πόνοι θα σε βρουν μεταμεσονύκτια ή μέσα στο Σαββατοκύριακο. Οπότε στο σπιτικό φαρμακείο υπήρχε ένα κουτάκι με χαπάκια και σιρόπια για ώρα ανάγκης: μυκητιάσεις, ουρολοιμώξεις, γαστρεντερολογικά, διάρροιες.
Εδώ και δυο-τρία χρόνια όμως, προσπαθούμε να κόψουμε την συνήθεια "παίζω τον γιατρό" και παίρνω αντιβιώσεις με το παραμικρό. Το έχουμε ρίξει στην εναλλακτική ιατρική και προσπαθούμε να χειριστούμε τις καταστάσεις με ψηλά το ηθικό και "γιατροσόφια" -τουλάχιστον μέχρι να σιγουρευτούμε ότι είναι αναγκαίο να πάμε στο γιατρό και να πάρουμε φάρμακα.
Απεδείχθη ότι τα γιατροσόφια ήταν τόσο καλά, ώστε τα "ασ' τα να υπάρχουν" χαπάκια στο φαρμακείο μας έμειναν αχρησιμοποίητα χρόνια, αράχνιασαν κι έληξαν. Πριν δεκαπέντε μέρες πέταξα και την τελευταία αντιβίωση που ήταν εστιασμένη για ουρολοιμώξεις, αισθανόμενη πολύ υπερήφανη που είχα καταφέρει να επαναφέρω το ανοσοποιητικό μου σε καλό σημείο και να μην παθαίνω όλα τα παραπάνω τρεις την ώρα!
Ε, δυο μέρες μετά αρχίζω να νιώθω μια ενόχληση στην κοιλιακή χώρα.
Αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν ψυχοσωματικό σύμπτωμα άγχους, μυκητίαση ή ουρολοίμωξη. Οπότε είπα να παίξω τον ήπιο ινδιάνο γιατρό. Κι επειδή έμοιαζε για ουρολοίμωξη, ξεκίνησα να χειρίζομαι την κατάσταση με φυσικές λύσεις.
Νερό. Πολύ νερό. Λίτρα νερό. Βελτίωση μεγάλη, αλλά ο πόνος εκεί.
Βοηθά και η βιταμίνη C. Τόσα πορτοκάλια που έστυψα, δε θα ξαναπάθω γρίπη ποτέ.
Ο χυμός cranberry βοηθά αλλά ποιος αντέχει να τον πιει (έχει μια γεύση που αν δεν έχεις συνηθίσει είναι δυσάρεστη). Βγαίνει σε χάπι βέβαια. Πανακρίβου χάπι- διότι η εναλλακτική ιατρική βαράει στο ψαχνό. Χαλάλι, όμως, αν ήταν να γλιτώσω την αντιβίωση. Είδα μεγαλύτερη βελτίωση.
Ήμουν σχεδόν καλά. Ο ινδιάνος σαμάνος μέσα μου ήταν έτοιμος να χορέψει για να ευχαριστήσει τα πνεύματα που με στήριξαν. Πίστευα ότι όντως είχα ψυχοσωματικά συμπτώματα τις προηγούμενες μέρες. Και για να το επιβεβαιώσω, πήγα ούρα για καλλιέργεια στην μικροβιολόγο, πιστεύοντας ότι θα μου πει πως όλα ήταν στο μυαλό μου και ήθελα ψυχολόγο και όχι παθολόγο, τελικά.
Αλλά σήμερα το πρωί ξύπνησα με αφόρητο πόνο στην κύστη. Μπήκα στο αμάξι νιώθοντας την ανάγκη να φορέσω πάνα ακράτειας μέσα από τα ρούχα μου για να πάω στη δουλειά. Κι ευτυχώς με σχόλασαν γρήγορα από τη δουλειά, βλέποντας το χάλι μου. Και έτσι πήγα να πάρω τις εξετάσεις μου από την μικροβιολόγο.
Η οποία είπε πολύ χαλαρά "ουρολοίμωξη, κοινότατο μικρόβιο", και μου έδωσε το αντιβιόγραμμα.
Ο σαμάνος μέσα μου ένιωσε προδομένος. Από τα πνεύματα. Κι από τη Φυσική. Χρειαζόμασταν χημεία τελικά.
Πήγα στην φαρμακοποιό. Μου έδειξε σε ποιες αντιβιώσεις* ήταν ευαίσθητο το μικρόβιο για να διαλέξω: "οι περισσότερες το πιάνουν, είναι πολυ κοινό, πολύ απλό κολοβακτηρίδιο".
Για χρόνια νόμιζα ότι το κολοβακτηρίδιο, γράφεται κωλοβακτηρίδιο. Για την ακρίβεια νόμιζα ότι η λαϊκή του ονομασία είναι "κωλοβακτηρίδιο" (η οποία ονομασία θα προσδιόριζε το σημείο του σώματος στα οποίο εντοπίζεται) και κανονικά θα αποκαλούταν κάπως πιο εξευγενισμένα πχ. ουροβάκιλος. Και ως παιδί όταν άκουγα τους μεγάλους να μιλάνε για κωλοβατηρίδια νόμιζα ότι απλώς βρίζουν κάποιο βακτηρίδιο που τους προκαλεί πόνο -όπως λέμε "το κωλοτσίγαρο", "το κωλοποτό" κλπ.
Σήμερα πια, κοίταξα το αντιβιόγραμμα, που μέχρι τώρα το κοίταγαν μόνο οι γιατροί μου, και είδα επάνω το E-Coli. "Κόλον;", είπα και με έπιασαν τα γέλια. Λογικό: το κόλον έντερο, το μέρος του παχέος εντέρου. Εξ ου και κολονοσκόπηση. Κι αυτό είναι βακτηρίδιο του κόλου εντέρου, όχι του κώλου σκέτου. Και με τρώει ζωντανή. Μπλιάχ.
Ξεκίνησα πριν λίγο την αντιβίωση. Καλός ο σαμάνος, άλλα μερικά πράγματα θέλουν τον καουμπόι τους.
Και συνεχίζω έτσι μια άλλη παράδοση στο σπίτι μας: την αντιβίωση να την ξεκινάμε μέσα στο Σαββατοκύριακο, ώστε να μην μπορείς να πιεις και αλκοόλ άμα βγεις.
Σήμερα λοιπόν ήταν να δω τον Μεγάλο (και δεν εννοώ τον Mr. Big της Καρι Μπράντσω, εννοώ τον Επιβλέποντα). Αλλά κάπου μεταξύ Πανεπιστημιούπολης και Συγκλήτου παράπεσε η δική του μέρα. Και η αυριανή και η μεθαυριανή. Και στο μεταξύ με έχει βάλει στον γύψο: "μην ακουμπησεις τίποτα σε όσα μου έχεις στείλει, μέχρι να τα δω" λέει. "Εννοώ ΤΙΠΟΤΑ" ξαναλέει.
Το λέει αυστηρά αλλά ξέρω οτι δεν το λέει για κακό. Αντιλαμβάνεται οτι φτάσαμε σε τέτοιο βραχυκύκλωμα γιατι τέσσερα χρόνια τώρα η αληθινή του μέρα παραπέφτει συνεχώς ανάμεσα στις άλλες και ποτέ δεν είχε χρόνο να δει πραγματικά ό,τι του στέλνω. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Πού πας καραβάκι για διδακτορικό;
Γυρισα λοιπόν σπίτι από τη δουλειά κι έμεινα να κοιτάω τη θάλασσα, ανάμεσα από τις κεραίες, τους ηλιακούς και τα φωτοβολταϊκά στις ταράτσες. Η Αίγινα δε φαίνεται. Έχει συννεφιά και το πάει να βρέξει πάλι αφρικάνικη λάσπη (που δεν είναι τόσο εξωτική όσο ακουγεται, η λάσπη ειναι πάντα λάσπη).
Αυτή η μέρα είναι χάλια, μου θυμίζει εποχές που ήμουν μικρή και όλα έμοιαζαν πολύ πιο σοβαρά απ' ό,τι ήταν. Καθε κακό νέο ήταν το τέλος του κόσμου. Όλη μου η εφηβεία έμοιαζε με το τέλος του κόσμου.
Αλλά αν κατάφερε ακόμα και ο Ρομπερτ Σμιθ να γλυτώσει από τις μαύρες σκέψεις, υπάρχει ελπίδα και για τους υπόλοπους. Εμένα. Τον Μεγάλο. Τη Ματζίκα που ξέρω οτι σημερα βαριέται να πάει για επιμόρφωση.Εσένα που για να διαβάζεις αυτό τώρα, ωωω ρε φίλε, πόσο πρέπει να μην έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις...
Πάω να κάνω μια τρίτη προσπάθεια (σε τρία χρόνια) να διαβάσω το "περί μορφής" του Άσγκερ Γιόρν. Αν δεν τα καταφέρω, το δηλώνω, δεν έχει άλλη ευκαιρία. Πάει μαζί με τα υπόλοιπα που θα γίνουν κάποτε φωτιστικό.
Βέβαια, στη χώρα του Πι-Έιτσ-Ντι -που ακούγεται πολύ εξωτική- το καλοκαίρι δεν έρχεται ποτέ.
Γιατί σε κάθε γιορτή και σχόλη, σε κάθε ημέρα κανονικής ή αναρρωτικής άδειας, σε κάθε ελεύθερη ώρα ή και μισάωρο (μπορώ να σου πω) εσύ διαβάζεις! Κι αν δε διαβάζεις, γράφεις. Κι αν δε γράφεις, σβήνεις. Κι αν δε σβήνεις, ξαναγράφεις. Και ξανασβήνεις. Και ξαναδιαβάζεις. Και ξαναγράφεις, Και ξανασβήνεις...
