Το παν είναι η καλή συνεννόηση

Μετά από δέκα μέρες που προσπαθώ να βρω έναν κοινό τόπο και χρόνο, για να δω επιτέλους τον Επιβλέποντα (που μου έχει πει "να μην ακουμπήσω τίποτα" στο διδακτορικό μέχρι να το δει) καταλήξαμε ότι σήμερα ήταν μια καλή μέρα. Να πήγαινα μετά την επιτήρηση.

Πήγα.Περιμένω τις παρατηρήσεις του για να ξεκολλήσω και να ξαναπιάσω την ανάλυση.
"Α, δεν τα είδα, δεν πρόλαβα".
Παίρνω βαθιές αναπνοές. Λέω δεν πειράζει, ας εκμεταλλευτώ το γεγονός ότι είμαστε εδώ, να του πω τουλάχιστον που έχω σκαλώσει διεξοδικά, ώστε ΟΤΑΝ τα διαβάσει να ξέρει που να εστιάσει ιδιαιτέρως. 
Όσο μίλαγα σα να τον είδα λίγο χαμένο στο υπερπέραν. "Να σας τα γράψω κάπου καλύτερα, να τα θυμάστε γιατί είπα πολλά;".
Αυτός με κοίταξε με ύφος "έλα βρε παιδί μου, άμα το διαβάσω θα καταλάβω που κόλλησες, χαζός είμαι;".
Καλααά.

"Και τι να κάνω όσο δεν μπορώ να πειράξω άλλο την ανάλυση; Θέλετε να μου εξηγήσετε πάλι το θέμα με τα πλάγια γράμματα στην βιβλιογραφία (με τους συλλογικούς τόμους, τα σχετικά περιοδικά, τα άσχετα περιοδικά) να καθαρογράψω αυτό τουλάχιστον";

"Γράψτα όλα όπως να 'ναι, μόνο στις εργασίες των συνεδρίων τα κοιτούν αυτά".

"Να ξεκινήσω να γράφω την εισαγωγή που θα αναφέρω τι θα γράφει κάθε κεφάλαιο της θεωρίας; Δε θα μου πειράξετε όμως μετά τη θεωρία να ξανασβήνω"

"Α, δεν εγγυώμαι, γιατί την πρώτη φορά τη διάβασα βιαστικά...".

"Να τα στείλω τουλάχιστον όλα, τα ως τώρα. και στους άλλους επιβλέποντες να μην περιμενω κι αυτούς να τα διαβάσουν και μετά έχω και τις δικές τους διορθώσεις";

"Ποιες διορθώσεις, ποιος τα διαβάζει; Χαλάρωσε"!

Έτοιμη για το εγκεφαλικό παίρνω την τσάντα μου να φύγω.
 "Πού πας" μου λέει.
"Ε, φεύγω, αφού δεν τα έχετε διαβάσει κι αφού δεν μπορούμε να βγάλουμε κανένα πρόγραμμα για τίποτα, θα πάω να δω τι μπορώ να κάνω μόνη μου και όταν βρείτε χρόνο και τα δείτε, ξαναμιλάμε".
"Κάτσε κάτω" λέει με ύφος "μη φεύγεις τόσο απογοητευμένη". Κάτι δείχνει να ψάχνει στη Μηλιά του (βλ Μac) κι εγώ νομίζω ότι είναι τα αρχεία μου, για να ανοίξουμε κάποιο να το δούμε μαζί.
Εκείνη την ώρα το τηλέφωνο χτυπάει, κάποιος τον ψάχνει, σηκώνεται και λέει "εγώ φεύγω".
Λέω κι εγώ  "α, ΟΚ, πάμε", εννοώντας ότι φεύγω κι εγώ.
"Κάτσε εσύ, θα ξαναγυρίσω".


Μια ώρα μετά, του τηλεφωνώ να δω αν θα γυρίσει ή με ξέχασε.
Δεν σηκώνει το τηλέφωνο.
Στο μεταξύ έχουν έρθεις τρεις φοιτήτριες που το ψάχνουν για διάφορα.
Μισή ώρα μετά τηλεφωνεί και μου λέει "να περιμένουν, θα έρθω".
Μια ώρα μετά (δηλαδή ΔΥΟΜΙΣΗ ώρες μετά, από την ώρα που έφυγε) γυρνάει στο γραφείο. Αφού λύνει τα προβλήματα των φοιτητριών, κάθεται επιτέλους μπροστά στη Μηλιά. Και έχει φτάσει η πολυαναμενόμενη ώρα που θα λύσει και τα δικά μου προβλήματα. Αντ' αυτού αποσυνδέει του τροφοδοτικό της Μηλιάς και την κλείνει.

"Φεύγετε;" του λέω έκπληκτη.
"Όλοι θα φύγουμε" λέει πολύ φυσικά.
"Μα περιμένω δυόμιση ώρες για να γυρίσετε!"
"Εμένα περίμενες";
"Αφού μου είπατε να κάτσω, θα γυρίσετε"!
"Εννοούσα άμα θες να κάτσεις εδώ επειδή έχει δροσιά, αν ήθελες να διαβάσεις τίποτα εδώ ή να δουλέψεις"
"Πλάκα μου κάνετε"!
"Αλήθεια με περίμενες να κάνουμε δουλειά; Να, πάρε ένα γκοφρετάκι και γλυκαθείς και πάμε γιατί με έχουν τρελάνει σήμερα".

Κατεβαίνουμε μέσα στο ασανσέρ και θέλω να ΟΥΡΛΙΑΞΩ από τα νεύρα μου! Αλλά δεν λέω τίποτα. Μου έχουν πει κι άλλοι ότι έτσι είναι τα διδακτορικά. Θέλουν υπομονή, επιμονή και μεγάλη αντοχή για να τα τελειώσεις. Μεγάλη αντοχή...