Αν υπήρχε αληθινή ελευθερία, αν δηλαδή οι άνθρωποι δεν εξαρτώνταν από το τι συνηθίζεται να γίνεται σε μια συγκεκριμένη περίσταση, τι θα πουν τα πεθερικά ή οι καλεσμένοι.
Αν υπήρχε αληθινό ενδιαφέρον απο τον γαμπρό (που 9/10 φορές θέλει να αναλάβει κάποιος άλλος τις ετοιμασίες και αυτός να παραστεί σαν guest-star στον γάμο) για την νύφη (που 9/10 φορές έχει ονειρευτεί τον γάμο της σε καμια 15αριά εκδοχές και περιμένει κάποιον να μοιραστεί εξισου τον ενθουσιασμό της).
Αν υπήρχαν κότσια ώστε να υποστηρίξουν στο σόι τους, ότι ο γάμος ειναι μια μεγάλη γιορτή για να ένα συγκεκριμένο ζευγάρι (που π.χ ακουει φανατικά indie μουσική και γελά με τις δεξιώσεις γάμων και τα πεταμενα λεφτά σε εξεζητημένες πολυτέλειες), τότε, αυτό το ζευγάρι μπορεί να είχε εναν προσωπικό γάμο που να τους ικανοποιεί:
οι προσκλήσεις να ειχαν σχήμα βινυλίου
η νύφη να μην βάλει ψηλοτάκουνα με στρας, αλλά ό,τι τη βολεύει
(και η μάνα της ας μην έρθει στο γάμο άμα δε θέλει να τη δει ετσι, σαν καμιά παρακατιανή)
η τουρτα να θυμίζει τα κοινά αγαπημένα τους βιβλία
και αντί για τραπεζώματα, να έχουν finger-food και ποτά στον κήπο ενός φίλου
και χορό με δικές τους playlists
για την ένωση δυο ανθρώπων που αγαπιούνται
και ξέρουν να χαίρονται τη ζωή και όλες τις στιγμές τους.
"let's get married
in a big Cathedral, by a priest
'cause if I'm the man that you love the most,
you can say I do, at least!"
