Κάψιμο

Όταν λέω κάψιμο δεν εννοώ από τον ήλιο, επειδή είναι Αύγουστος.
Γιατί οι διδακτορικοί δεν κάνουν διακοπές (κατά το "οι χωρισμένοι δε γιορτάζουνε ποτέ").

Το κάψιμο στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι καν εγκεφαλικό
-από την υπερσυσσώρευση πληροφορίας.
Είναι ψυχικό.
Είμαι ράκος.

Ο Επιβλέπων μέσα Ιούλη αποφάσισε ότι θέλει να παρουσιάσω διδακτορικό τον Σεπτέμβριο.
Να υπενθυμίσω ότι το διδακτορικό έχει κολλήσει από το Πάσχα στην ανάλυση
ο Μεγάλος πρέπει να βάλει ένα χεράκι να το ξεκολλήσει
αλλά δεν προλαβαίνει γιατί με το πρόγραμμα "Αθηνά"
τους έχουν όλους στην πίεση και τρέχουν από συνέλευση σε Σύγκλητο και τανάπαλιν.
Πάραυτα ο Μεγάλος επιμένει "το 'χεις εσύ, να το κλείσεις να παραδώσεις".
Τον Σεπτέμβριο!


Παθαίνω πανικό.
Κλείνομαι στο σπίτι ένα μήνα, να διαβάζω, να γράφω, να σβήνω, να διορθώνω
να ψάχνω πώς μπαίνει η ριμάδα η βιβλιογραφία αυτόματα με το word
να μη θυμάμαι ποιος είπε τι σε ποια σελίδα, να ξαναδιαβάζω διαγώνια άρθρα και βιβλία
άντε να γράψω και την εισαγωγή, άντε και τον πρόλογο
και 20 του Ιούλη, να φύγω, να πάω στον καλό μου, στο νησί, να ηρεμήσω.

Ο καλός μου δουλεύει σε νησί.
Ο καλός μου ήθελε βοήθεια στη δουλειά του.
Έχουμε λοιπόν, δέκα μέρες στο νησί,
κανένα μπάνιο
μία έξοδος,
απανωτοί καυγάδες ("εμείς εδώ δουλεύουμε κι εσύ ήρθες για διακοπές")
εγώ πλένω πιάτα, μαγειρεύω, σιδερώνω, καθαρίζω πισίνες,
δεν κάνω διακοπές
και 31 Ιουλίου
αφού έχω περάσει δέκα μέρες σε μια κατάσταση υστερίας, κλαμάτων και μισανθρωπίας
γυρνάω στην Αθήνα.
χωρισμένη, μισοχωρισμένη, εν διαστάσει
πες το όπως θες.

Και τότε αποφασίζω να αποδεχτώ ότι έχω καεί.
Εγκεφαλικά, σωματικά, ψυχικά. Δε μπορώ άλλο. Δεν αντέχω τίποτα άλλο.
Μια σταγόνα ήταν αρκετή για να ξεχειλίσει το ποτήρι.

Ζητάω από τον Μεγάλο παράταση παράδοσης της διατριβής.
Κι εκείνος πολύ χαλαρά λέει "ναι, βρε παιδί μου, πήγαινε κανένα μπάνιο,
εγώ το έβαλα το deadline, εγώ το παίρνω πίσω
τα ξαναλέμε μετά τον 15Αυγουστο".

Έτσι, απλά.
Χωρίς να έχει καταλάβει διόλου πόσο με έχει πιέσει ψυχολογικά τόσο καιρό!
"Άνδρες!" σκέφτομαι. "Καμία συναίσθηση του τι κάνουν στον άλλο
Άλλο είδος. Εντελώς. Καμένοι"!

Κι έτσι, είμαι τώρα στην Αθήνα,
για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια
ανακουφισμένη και όχι σε εσωτερικό πανικό.
Αισθάνομαι ότι μπορώ να αυτοδιαθέσω τον εαυτό μου και το χρόνο μου
σε πράγματα και ανθρώπους που με ευχαριστούν
και παίρνουν κι αυτοί χαρά από εμένα.

Και όχι ότι ο φίλος μου ή το διδακτορικό με έθλιβαν εξαρχής, σαφώς όχι.
Και τα δυο αποτέλεσαν, το καθένα από τη μεριά του, μια μεγάλη καψούρα μου.
Αλλά αυτό είναι το κακό άμα ερωτεύεσαι: πας και κολλάς και τα δίνεις όλα
γιατί σου καλύπτουν ανάγκες (συντροφικότητας, μοιράσματος, ανανέωσης, δημιουργίας)
αλλά μετά από τέσσερα χρόνια, βλέπεις ότι έχεις αγνοήσει άλλες ανάγκες,
που τις θεωρούσες "φτηνές" και για "ρηχούς"
που θεωρούσες ότι αν τις ζητήσεις θα σε πουν "ανώριμη" και "παρτάκια".
Αγνόησα παντελώς την ανάπαυση, τη διασκέδαση, τις παρέες μου, τις διακοπές, το έξω.
Πίστεψα ότι απλώς μεγάλωσα και δεν τα χρειάζομαι
μέχρι που έγινε η έκρηξη που τα πήρε σβάρνα όλα
για να καταλάβω ότι δεν είναι τυχαία η επιλογή ατάκας στην σκηνή της τρέλας του Νίκολσον
στην "Λάμψη":
"η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη".

Κούκου!
Ευθύνες που δε θες να αναλάβεις και μάλιστα χωρίς βοήθεια
Άγχος που δε σε αφήνει να ξεκουραστείς πραγματικά
Στρίβει η βιδούλα και βρίσκεσαι μεσοτοιχία με την κατάθλιψη.

Κι έτσι λοιπόν, αυτόν τον Αύγουστο θα το πάρω αλλιώς.
Κομμένη η δουλειά
Θα κάνω διακοπές.
Διακοπές αυτή τη στιγμή σημαίνει δεν αναλαμβάνω καμία ευθύνη.

Σημαίνει μη στηρίζεσαι πάνω μου, θα πέσουμε κι οι δύο
Σημαίνει θέλω να περάσω δέκα μέρες που να τα έχω γραμμένα όλα
Που να μην υπάρχει πρόγραμμα
Μη με ρωτάς πόσο κάνει το δωμάτιο; Δε με νοιάζει.
Πότε θα γυρίσω; Δεν ξέρω.
Τι θα κάνω εκεί; Θα δείξει


Δε με ενδιαφέρει αν ακούγομαι επιφανειακή και καλοπερασάκιας και κακομαθημένη
και ανώριμη και εγωίστρια, άνθρωπος χωρίς κατανόηση ή στριμμένη.

Ναι, είμαι εγωίστρια.
Γιατί αν δε με φροντίσω εγώ, δε θα με φροντίσει κανείς άλλος.
Κι αν δε με φροντίσω να γεμίσω μπαταρίες, πώς θες να σου δώσω;
Θέλω να σου δώσω, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχω τίποτα πια. Καπούτ. Άδειο.
Το ταμείον είναι μείον.
Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.

Έχω καεί
Και όχι από τον ήλιο...

(δε βρηκα ενα κλιπ της προκοπής για το κομμάτι...)