Το διάβασμα των διακοπών

Μετά από τέσσερα χρόνια, για πρώτη φορά

το διάβασμα δεν ήταν επιστημονικό!

Δεν τα πρόλαβα κι αυτά όλα βέβαια, τρεις βδομάδες όλες κι όλες έλειψα.

1. Τον περισσότερο χρόνο μου τον πήρε ο Θαφόν που γράφει θεϊκά. Μετά από καιρό με απορρόφησε τελείως μια αφήγηση (αν και έχει ζητήματα με την οικονομία του λόγου, ήθελε καμιά διακοσαριά σελιδούλες κόψιμο η πλοκή- όμως μου είπαν ότι το συγκεκριμένο είναι κάπως "φλύαρο", στα άλλα δυο της τριλογίας του, δεν "ξεχειλώνει").

2. Ο Καλβινο είναι έρωτας μεγάλος και μοναδικός ξεναγός στη φαντασία (πιο πολύ ταξίδεψα διαβάζοντάς τον, παρά ρεαλιστικά, κι ας ήμουν όλη την ώρα σε θάλασσες και αμμουδιές). "Ο διχοτομημένος Υποκόμης" του, καθώς και "ο αναρριχώμενος Βαρώνος", ήταν απολαυστικά.

3. Η Βαν Ντάουζεν τα έλεγε καλά, σε ένα βιβλίο που φιλοσοφεί την ύπαρξη και προσπαθεί να κάνει να λειτουργήσουν ταυτόχρονα το συναίσθημα και η λογική, συμπληρωματικά κι όχι ανταγωνιστικά.

Ωραίο βιβλίο, άξιζε τα λεφτά του, πραγματικά.

Καμία σχέση με πιασάρικα τερτίπια μεταφυσικής αισιοδοξίας ("σκέψου θετικά και θα έλξεις το θετικό"), χωρίς εικόνες ενός σύμπαντος που, άλλη δουλειά δεν έχει να κάνει, από το να συνωμοτεί για να σου κάνει τα χατίρια. Οδηγός αισιοδοξίας, μέσα από την αποδοχή ότι δε γίνεται να είσαι διαρκώς καλά κι αισιόδοξος.

4. Ο Ντανίλο Κις δε με άγγιξε ιδιαίτερα (παραήταν πολιτικό βιβλίο για τα γούστα μου). Μου φαίνεται υπερβολή να αποκαλούν τον Κις "Μπόρχες των Βαλκανίων" -έχει ένα υπέροχο ύφος, φαντασία και σκέψη, αλλά Μπόρχες δεν είναι.

Και, οι Βαλκάνιοι, έχουν πολύ πηγμένο αίμα ακόμα πάνω τους, για να μπορέσουν να γράψουν προς τέρψη του αναγνώστη αντί προς στράτευσή του.

Το ομώνυμο διήγημα πάντως ("Η εγκυκλοπαίδεια των νεκρών" ), είναι κορυφαίο.

5. Ο Μήτσου μου αρέσει, όπως και ο Γκιμοσούλης. Ο καθένας γράφει με τον τρόπο του, και οι δύο έχουν τον τρόπο τους, να σε ρουφάνε μέσα οι λέξεις τους. Έχουν μια προσωπική ποιητικότητα- και με αυτό εννοώ αβίαστη εικονοπλασία, εκφραστική λιτότητα, αισθαντικότητα, μουσικότητα στις φράσεις και μια ευγένεια στο λόγο (που δεν ταυτίζεται με σεμνοτυφία). 

Καμία σχέση μεταξύ τους, αλλά μιας και διαβάστηκαν στη σειρά, απλώς παρατήρησα πόσο σημαντικό είναι ο άλλος να ξέρει να γράφει, να "το 'χει". Να διαβάζεις για πράγματα που δε σε ενδιαφέρουν (π.χ το "Αηδόνι..."), αλλά να μην μπορείς να σταματήσεις το διάβασμα, γιατί η ροή του λόγου σε βυθίζει. 

Τα διηγήματα του Μήτσου ήταν συγκινητικά. Δεν εννοώ "μελό", είχαν μεγάλη γκάμα συναισθημάτων και συχνά πολύ χιούμορ (και μαύρο και κανονικό). Ωραία.

Δε θα είμαι τόσο καλή με τον Κατσουλάρη. Πριν λίγα χρόνια, έχοντας ξεμείνει από βιβλία καλοκαίρι σε νησί, σε τουριστικό βιβλιοπωλείο πέτυχα τον "Αντίπαλο". Το πήρα στην τύχη  και το βρήκα εξαιρετικό. Αυτή η αφήγηση του σε δεύτερο πρόσωπο, υποβλητική, εθιστική. Ενθουσιασμένη διάβασα το ντεμπούτο του και μετά αγόρασα το τελευταίο του -το οποίο εκθείαζαν οι κριτικές πέρσι και οι διαφημίσεις του ήταν παντού.  Οι προσδοκίες δεν καλύφθηκαν. Πολύ χυμένο μελάνι και πολλή διαφήμιση για το τίποτα. Κρίμα...