όμως -από το ύφος καταλαβαίνω
ακόμα μ΄αγαπάς
με κοιτάς μ΄αυτά τα μάτια όλο χαμόγελα
κι έχεις το χέρι πίσω μου σαν δικλίδα ασφαλείας
"δε με χάνεις" θέλω να σου πω, μα με έχεις ήδη χάσει μια φορά, οπότε
έχεις τα δίκια σου κι εσύ να ανησυχείς
μα και άδικα πολλά
(πώς ήθελες να κάτσω με τόσα λόγια
όλο πάγο και λεμόνι, όλο πίκρα κι όλο χιόνι);
Και να ΄μαστε πάλι εδώ, εσύ κι εγώ,
να μου μιλάς για μουσικές και να κάνουμε σχέδια για νέα καλοκαίρια
που θα μοιάζουν στα παλιά, κι ας είναι φθινόπωρο πια
-εδώ κάποτε κάναμε τον Φλεβάρη να ανθίσει, τι να μας σκιάξει ο Σεπτέμβρης ο δειλός;-
και μου έλεγες "να πάμε ξανά στο εξοχικό", και σου έλεγα "να κοιμηθούμε πάλι στο ξέφωτο"
και με κοίταζες όπως παλιά κι ας είμαστε άλλοι πια
έμπαινες και τα έβλεπες όλα -αφού ποτέ δεν σου πήρα πίσω τα κλειδιά.
Αποχαιρετιζόμαστε- αγκαλιά, μάγουλο φιλί,
με σηκώνεις ψηλά, τα πόδια μου δεν πατάνε στη γη
(μη κάνεις σαν να είσαι ευτυχισμένος όταν με βλέπεις,
εσύ το διάλεξες να μην είμαστε έτσι,
-τόσο κοντά, τόσο στενά, τόσο πολύ, τόσο μαζί-
και αντί να έχουμε ένα σπίτι, δύο παιδιά και τρεις γάτες
μια ζωή ενωμένη αντί σπασμένη στα δυο
-η καλύτερη σου φίλη εγώ, η μεγάλη μου απάτη εσύ-
ζούμε με άλλους που δε μας βλέπουν,
κι είμαστε μισοί.
Xαθήκαμε στις διαφορετικές άκρες του δρόμου
ενώ η τελευταία μέρα του καλοκαιριού έκαιγε τις πατούσες κάθε λογικής
στην ευφορική, καυτή άμμο της νοσταλγίας.
ΥΓ. Σε θέλω πίσω,
αλλιώς φέρε τα κλειδιά
ξυπόλητη στις φλόγες δεν πατάω
κι ας σ΄αγαπάω, θα αλλάξω κλειδαριά..
set me free...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έστειλαν κάρτ- ποστάλ