Ο Σεπτέμβρης δεν είναι πάντα μελαγχολικός (με ; ή . αναλόγως τη στιγμή)

... είπε το κορίτσι, που κάθε Σεπτέμβρη παίρνει τις βιταμίνες,

τα αντιοξειδωτικά και τα φυτικά αγχολυτικά, με τις χούφτες,

επειδή παθαίνει κατάθλιψη!

Και γιατί όχι, άλλωστε.

1. Ανοίγουν ξανά τα σχολεία. Οι μαμάδες χαίρονται, τα νήπια κλαίνε και οι νηπιαγωγοί παθαίνουν απανωτές νευρικές κρίσεις (δεν είναι να μας αδικείς, αργεί η προσαρμογή των νηπίων αλλά πού να δεις πώς αργεί η προσαρμογή των δασκάλων στο καινούριο χαρμάνι παιδιών, γονιών, συναδέλφων και καθημερινής τρέλας).

 

2. Σάμπως δε μας έφταναν τα προηγούμενα, τέλος Σεπτέμβρη παρουσιάζω και το Διδακτορικό- όπου στην επταμελή έχω έναν φανατικό θετικιστή (που ακούει τη λέξη "ανιμισμός" και βγάζει φλύκαταινες) κι έναν που μιλάει σαν διασταύρωση Βέλτσου με Μαρμαρινό (ποιες είναι οι πιθανότητες να  καταλάβω οτιδήποτε κι αν με ρωτήσει);

 

3. Έρχονται ταυτόχρονα για πληρωμή: το τηλέφωνο, η ασφάλεια του αυτοκινήτου, ο ΕΝΦΙΑ, η πιστωτική από τα εισιτήρια των διακοπών, η δόση του δανείου, μια βάφτιση κι έχω να περάσω και ΚΤΕΟ. Πώς να μην κλαίω;

 

4. Ο φίλος μου επέλεξε τελικά τη μαμά του (δλδ την περιουσία του) αντί για εμένα (θα τον αποκλήρωνε), και το σκατονήσι αντί για την Αθήνα για να ζήσει το υπολοιπο της ζωής του, οπότε είμεθα στην υπέροχη ηλικία των τριανταφεύγα, χωρίς καμία προοπτική για οικογένεια. Θαυμάσια!

 

5. Και θέλω να βγω απ' το σπίτι, να πνίξω τον πόνο μου στο ποτό, και δεν έχω μία! Και τη βγάζω να διαβάζω διδακτική μαθηματικών (ε, αφού εξαντλήσαμε τον αφηρημένο κόσμο της φυσικής, ας πάμε και στον παράλογο κόσμο των μαθηματικών- πραγματικά δεν ξέρω σε μια μονομαχία παράνοιας ποιοι είναι πραγματικά πιο τρελοί, οι μαθηματκοί ή οι φυσικοί).

 

 Μετά από αυτά, ας βρούμε μερικά θετικά στοιχεία να γραπωθούμε και να ζαχαρώσουμε το χάπι των φθινοπωρινων πανικών:

 

1. Φέτος, είμαι σε κοντινό σχολείο. Οπότε δε θα χαλάω 100 ευρώ -που δεν έχω- κάθε μήνα, σε εισιτήρια ΜΕΤΡΟ και βενζίνες.

2. Έτσι, θα μου μένουν 50 ευρώ (καθαρά) και θα μπορώ να πάω να πιω ένα ποτό, ακούγοντας τις indie παλαβές μουσικές των φίλων μου, που δεν έχουν πρόβλημα να μου παίζουν παραγγελίες με τα "δεν-τους-ξέρει-ούτε-η-μάνα-τους" συγκροτήματα που ακούω και τις μη χορευτικές μουσικές τους (στις οποίες εγώ πάντως χορεύω!), γιατί είναι γεμάτες νοσταλγικές φολκ μελωδίες και πασπαλισμένες με τρυφερό ηλεκτρισμό:

3. Θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε κάποιες θεατρικές παραστάσεις στα Φεστιβάλ των Δήμων αυτές τις μέρες (αν και ομολογώ μόνο τον Φιλοκτήτη ψήνομαι να δω, άντε και τον Ιππόλυτο- για τον Θεμιστοκλή Πάνου, που έχω να τον δω χρόνια -και ο οποίος, παρεμπιπτόντως, κάποτε έγραψε και μια εξαιρετική συλλογή διηγημάτων, στις εκδόσεις Ροδακιό).

 

4. Εμφανίζεται κι η Μποφίλιου στο Γκάζι, 2 Σεπτεμβρίου. Ελληνικά δεν ακούω. Αλλά και μόνο για τον στίχο "είναι αμάξια οι μόνοι/ και οι σχέσεις τροχαία", αξίζει να πας.

 

 

(Με το κορυφαίο σχόλιο από κάτω, στη ροή σχολίων στο youtube:

"αφιερωμένο στο wifi του γείτονα"- χα χα)

[Εν τω μεταξύ, καιρό τώρα αναρωτιέμαι, τι μου θυμίζει το παραπάνω κομμάτι, και νομίζω ότι είναι κάτι ανάμεσα Tindersticks (βλ. Jism)

και το θέμα του Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, των Kronos Quartet]

 

5. The disappearance of Eleanor Rigby

Αφού το περιμένω από τον περασμένο Σεπτέμβρη, αφού πήρε κάκιστες κριτικές στο Φεστιβάλ του Τορόντο, αφού οι δύο ταινίες (η "εκδοχή της" και η "εκδοχή του") έγιναν μια, αφού μας έπρηξαν ότι ο ΜακΑβόυ και η Τσαστέιν δεν έχουν χημεία (στο τρέιλερ το ανάποδο φαίνεται), τελικά αποφάσισαν να ανοίξει "η εξαφάνιση της Έλενορ Ρίγκμπι" στις Αμερικάνικες αίθουσες φέτος τον Σεπτέμβρη και να δούμε έναν εύθραυστο ΜακΑβόυ (μετά από το γουρούνι του Filth, τον ψυχάκια του Trance, τον κάγκουρα του Welcome to the punch και τον απαισιόδοξο προφέσορα στα Χ-ΜΕΝ). 

 Τζέιμς, ζούμε, για να σε δούμε!

(Το πόσο εύκολα μπορώ να ρίξω το επίπεδο, είναι φοβερό)