μήπως βρω να την ταιριάξω με αξεσουάρ σωστό.
Το ταμείον είναι μείον, φουλ όμως τα μαγαζιά
από εμπόρευμα τρισάθλιο και αισθητική κακιά.
Μα δε βρήκα ούτε τσάντα, ούτε ζώνη, ούτε αγκράφα
τίποτα που να πηγαίνει, με την γόβα τη μονή
και το μόνο πια που μένει να ψωνίσω πριν γυρίσω
είν' το Monocle, που θέλει μια αδερφή- ψυχή.
Θέλω εδώ να εξηγήσω, πως εγώ και το Μονόκλ
δεν είμαστε συνηθισμένοι να βαδίζουμε μαζί
βρίσκω πρόκληση μεγάλη -να μην πω τρομακτικό-
ένα έντυπο life-style να κοστίζει τόσα ευρώ.
Τέλος πάντων, το αγοράζω, και στην τσάντα το πετώ
και μου κόβεται η μέση- δυο κιλά περιοδικό
τα μισά διαφημίσεις πανακρίβων ρολογίων
τα υπόλοιπα για χίπστερς πλούσιους με παπιγίον.
Μόλις μπαίνω στο αμάξι, το πετάω κάπου πλάι
τα παράθυρα ανοίγω- η ζέστη αποπνικτική,
κοιτάζω το εξώφυλλο, μα κάτι δεν μου πάει
η παρουσία του λογότυπου είναι ενοχλητική.
Φοβάμαι όπως οδηγώ και σε φανάρι στέκομαι,
κι αν χέρι απλώσει κάποιος απ' το παράθυρο;
κι αν κλέψει έτσι απλά το έκθετο Μονόκλ;
που είναι ο,τι ακριβότερο στο αμάξι κουβαλώ.
Και τότε σκέφτομαι γοργά, να το γυρίσω ανάποδα
κανείς δε θα ασχοληθεί με άλλο περιοδικό
μα ξαφνικά φωτίζομαι και λάμπω και τσιρίζω
"αχ, Τζέιμς, είναι απίστευτο, πώς βρέθηκες εδώ;"
Με μια γόβα έφυγα, στην τσάντα μου χωμένη
και γύρναγα ελαφρύτερη κατά δώδεκα ευρώ
μα διόλου δε με ένοιαζε κι ήμουν ευτυχισμένη
γιατί τον Μακαβόυ μου, είχα συνοδηγό!
PRADA παπούτσια φόραγε κι ένα χοντρό παλτό
ήτανε Μάιος εκεί με κρύο τσουχτερό
με κοίταγε ασπρόμαυρος, στην ομιχλώδη Αγγλία
κι έμοιαζε τόσο όμορφος σαν σε φωτογραφία.
Στο σπίτι όταν γύρισα, έβαλα ένα πότο
κι έκατσα με τον Τζέιμς παρέα να το πιω.
Την επομένη ο φίλος, μου έστειλε τα λεφτά
μα είχα ήδη αποζημιωθεί με όνειρα τρελά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έστειλαν κάρτ- ποστάλ