Σήμερα λοιπόν ήταν να δω τον Μεγάλο (και δεν εννοώ τον Mr. Big της Καρι Μπράντσω, εννοώ τον Επιβλέποντα). Αλλά κάπου μεταξύ Πανεπιστημιούπολης και Συγκλήτου παράπεσε η δική του μέρα. Και η αυριανή και η μεθαυριανή. Και στο μεταξύ με έχει βάλει στον γύψο: "μην ακουμπησεις τίποτα σε όσα μου έχεις στείλει, μέχρι να τα δω" λέει. "Εννοώ ΤΙΠΟΤΑ" ξαναλέει.
Το λέει αυστηρά αλλά ξέρω οτι δεν το λέει για κακό. Αντιλαμβάνεται οτι φτάσαμε σε τέτοιο βραχυκύκλωμα γιατι τέσσερα χρόνια τώρα η αληθινή του μέρα παραπέφτει συνεχώς ανάμεσα στις άλλες και ποτέ δεν είχε χρόνο να δει πραγματικά ό,τι του στέλνω. Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Πού πας καραβάκι για διδακτορικό;
Γυρισα λοιπόν σπίτι από τη δουλειά κι έμεινα να κοιτάω τη θάλασσα, ανάμεσα από τις κεραίες, τους ηλιακούς και τα φωτοβολταϊκά στις ταράτσες. Η Αίγινα δε φαίνεται. Έχει συννεφιά και το πάει να βρέξει πάλι αφρικάνικη λάσπη (που δεν είναι τόσο εξωτική όσο ακουγεται, η λάσπη ειναι πάντα λάσπη).
Αυτή η μέρα είναι χάλια, μου θυμίζει εποχές που ήμουν μικρή και όλα έμοιαζαν πολύ πιο σοβαρά απ' ό,τι ήταν. Καθε κακό νέο ήταν το τέλος του κόσμου. Όλη μου η εφηβεία έμοιαζε με το τέλος του κόσμου.
Αλλά αν κατάφερε ακόμα και ο Ρομπερτ Σμιθ να γλυτώσει από τις μαύρες σκέψεις, υπάρχει ελπίδα και για τους υπόλοπους. Εμένα. Τον Μεγάλο. Τη Ματζίκα που ξέρω οτι σημερα βαριέται να πάει για επιμόρφωση.Εσένα που για να διαβάζεις αυτό τώρα, ωωω ρε φίλε, πόσο πρέπει να μην έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις...
Πάω να κάνω μια τρίτη προσπάθεια (σε τρία χρόνια) να διαβάσω το "περί μορφής" του Άσγκερ Γιόρν. Αν δεν τα καταφέρω, το δηλώνω, δεν έχει άλλη ευκαιρία. Πάει μαζί με τα υπόλοιπα που θα γίνουν κάποτε φωτιστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έστειλαν κάρτ- ποστάλ