Πριν λίγο μου τηλεφώνησε μια φίλη υποψήφια διδακτόρισσα, που ο δικός της Επιβλέπων τη χώνει ασυστόλως σε επιτηρήσεις, να μου πει ότι πήγε να κάνει επιτήρηση σε μάθημα του Μεγάλου.
-Μπαίνω και μου λέει "α, δε θα σας χρειαστώ, κακώς σας ταλαιπώρησαν", κι έκατσε κι έκανε επιτήρηση μόνος του και στα δύο μαθήματα, μου είπε όλο χαρά. "Τι καλός που είναι μωρεεέ"!
Πώς είναι μερικοί γονείς που καμαρώνουν για τα παιδιά τους;
Ε, δε μπόρεσα να αποφύγω να σκεφτώ -για άλλη μια φορά- ότι ο Μεγάλος
είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που
δε θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τις ευθύνες τους
δε θα σου φορτώσουν τη δουλειά τους
δε θα καρπωθούν τους κόπους σου
θα σου φερθούν με ευγένεια και σεβασμό
θα προσπαθήσουν να σε βοηθήσουν.
Και νιώθω μια παράξενη χαρά όταν κι άλλοι αναγνωρίζουν τα καλά στοιχεία του
μια παράξενη υπερηφάνεια, λες και είναι -ξέρω κι εγώ;- γονιός μου
μια ηλίθια περιαυτολογική περηφάνια -καμαρώνεις έμμεσα που ένας τόσο καλός άνθρωπος
σε δέχτηκε να δουλέψεις μαζί του κι έκανε κι εσένα καλή.
Αν συνεχίσω με αυτό το ρυθμό θαυμασμού, βέβαια,
το διδακτορικό θα τελειώσει με αίτηση, από μεριάς μου, για υιοθεσία από τον Μεγάλο
και το ανησυχητικό, για τη σωφροσύνη του εγχειρήματος, είναι ότι ο Μεγάλος, παίζει και να δεχτεί!
:)
υπόσχομαι να είμαι υποδειγματικό (κακομαθημένο) μοναχοπαίδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
έστειλαν κάρτ- ποστάλ