Τι μου έμαθαν οι δημόσιες τουαλέτες για τις σχέσεις

Αυτές τις μέρες που ήμουν στο Λονδίνο, σπατάλησα απίστευτο χρόνο έξω από πόρτες τουαλέτας με γυρισμένο το σήμα στο κόκκινο: «not available». Και όταν έμπαινα, ήταν σα να βρίσκομαι στη δεύτερη πιο βρόμικη τουαλέτα του Ηνωμένου Βασιλείου (η πρώτη ήταν αυτή στο Trainspotting). Όλες αυτές τις ώρες που περιμένω εκεί σε ουρές από γυναίκες, σκέφτομαι διάφορα, για τη ζωή και τους άντρες, γενικότερα. 1. Δεν υπάρχει λόγος να περιμένεις τόσο πολύ στη σειρά αν η ανάγκη δεν είναι μεγάλη. Αν η ανάγκη είναι μεγάλη, ένας λόγος παραπάνω να μην περιμένεις στην ουρά: βρες μια άδεια τουαλέτα, αλλού! 2. Όταν βλέπεις το σήμα «μη διαθέσιμο», όσο και να θυμώνεις δε μπορείς να το αλλάξεις: η πόρτα κλειδώνει από μέσα. Δε θα σου ξεκλειδώσουν όσο και να χρησιμοποιείς τηλεπάθεια ή να παρακαλείς νοερά το σύμπαν να κάνει κάτι. Δεν έχει να κάνει με «εσένα» που δεν ξεκλειδώνουν να μπεις: είναι άλλη μέσα, δεν έχει χώρο, δε μπορείς να εξυπηρετηθείς. Και η Βασίλισσα η ίδια να ήσουν, δε θα σου άνοιγαν -και μεταξύ μας η Βασίλισσα έχει καλύτερα στάνταρντς, δε θα περίμενε ποτέ! Γενικώς να θυμάσαι: δεν αρκεί να θες εσύ να μπεις, πρέπει να ξεκλειδώσει και ο άλλος. 3. Όταν τελικά βγει η "πρώην" και εμφανιστεί επιτέλους το πράσινο σήμα και μπεις, βλέπεις ότι συνήθως επικρατεί χάος: δεν έχει χαρτί, δεν έχει σαπούνι, δεν έχει εξαερισμό, παντού νερά και κίνδυνος να γλιστρήσεις, λασπωμένες πατημασιές και ενίοτε δε δουλεύει και το καζανάκι. Απογοητεύεσαι γιατί αλλιώς το είχες φανταστεί (δε θέλουμε και το χρυσο μπανιο του Πατούλη αλλά να υπάρχει και μια λειτουργικότητα, βρε αδερφέ). Πρόσεξε τώρα: όσο περισσότερες έχουν μπει πριν από εσένα, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να ισχύουν τα παραπάνω. Αν η τελευταία που έχει μπει, αργούσε τόσο να βγει γιατί έχει πασαλείψει και παντού… σκ#&@, κάνε μας τη χάρη: φύγε, βρες κάπου αλλού να πας. Δεν αξίζεισ τόση μπόχα, κοπελιά. 5. Την επόμενη φορά ψάξε να βρεις μια πόρτα που να έχει πράσινο σήμα και, πριν μπεις, ρίξε μια ματιά σε τι κατάσταση βρίσκεται μέσα. Και επειδή αυτή δε θα είναι απαραίτητα η πρώτη που θα βρεις, ξεκίνα να ψάχνεις πριν φτάσεις σε σημείο που δε μπορείς να κρατηθείς. ΥΓ. Οργανώσου καλύτερα γιατί αν χρειάζεται να περιμένεις πολύ και να κρατιέσαι συστηματικά, μπορεί να καταλήξεις με προβλήματα υγείας (σωματικής και κυρίως ψυχικής).

Μεθοδολογία έρευνας

Νομίζω, μακράν το δυσκολότερο μάθημα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, είναι η Μεθοδολογία Έρευνας.  Γιατί με τον τρόπο που γίνεται είναι παντελώς ακατανόητο και άχρηστο. Το να σε μαθαίνουν θεωρητικά πώς να κάνεις έρευνα, είναι σα να σε μαθαίνουν θεωρητικά πώς θα κολυμπάς: μπορεί να ξέρεις ότι θα πέσεις παράλληλα στο επίπεδο της θάλασσας, θα κάνεις το ένα χέρι έτσι και το άλλο αλλιώς και θα χτυπάς τα πόδια πάνω-κάτω, αλλά κανείς δεν εγγυάται ότι, αν το κάνεις αυτό, πρακτικά, όντως θα …επιπλεύσεις. Θέλω να πω, μερικά πράγματα, μαθαίνονται μόνο εμπειρικά. Η έρευνα είναι ένα από αυτά.

Έτσι, συνήθως κομμάτι της εκπαίδευσής σου είναι να εκπονήσεις μια μικρής κλίμακας έρευνα. Υποτίθεται ότι μπλέκοντας με αυτό θα δεις πώς λειτουργούν στην πράξη όσα αναφέρθηκαν στο μάθημα. Αν θέλετε, θα σας πω ακριβώς πώς λειτουργούν...

Συνήθως βρίσκεις μια έτοιμη εργασία φίλου φίλης από άλλο Τμήμα και την παρουσιάζεις σαν δική σου με μικρές αλλαγές. Τι έμαθες; Να κλέβεις για να πάρεις βαθμό (κλασική μάθηση ελληνικού ΑΕΙ). 

Αν είσαι τόσο γκαντέμης που δεν έχεις φίλο, με ένα διακοσαρικάκι πας και σου γράφουν μια έξω, στα «φροντιστήρια». 

Αν δεν έχεις τα χρήματα, τότε αναγκαστικά θα τη γράψεις μόνος σου. Πώς; Δέκα μέρες πριν τη λήξη της προθεσμίας θα φτιάξεις ένα ελεεινό ερωτηματολόγιο που θα μοιράσεις σε φιλους σου, θα φροντίσεις να μαζέψεις μόνο ποσοτικά δεδομένα (γιατί τα ποιοτικά πολύ πιο χρονοβόρα να αποδελτιωθούν) και στο θεωρητικό μέρος θα κάνεις ένα ξέφρενο copy-paste από εργασίες που βρήκες να κυκλοφορούν ελεύθερα στο διαδίκτυο (πιθανά από άλλους προπτυχιακούς ή μεταπτυχιακούς φοιτητές) ή άρθρα από ανθρώπους που δεν έχεις ξανακούσει στη ζωή σου και θα φτιάξεις ένα υπέροχο τέρας. Τι, μόνο ο Φρανκενστάιν μπορούσε; Μπορείς κι εσύ.

Σε κάθε περίπτωση, ο καθηγητής ζώον δεν είναι, κι αν έχει δείγμα γραφής σου, στις πρώτες δυο περιπτώσεις θα σε ανακαλύψει ότι δεν το έγραψες εσύ, και στην τρίτη ότι σαφώς το έγραψες εσύ γιατί είναι τρα-γι-κή εργασία, αλλά θα πει «ε, εντάξει, βάλε του ένα 5 να περάσει να μην τον ξαναέχουμε στα πόδια μας, σε τελική δε σπουδάζει και ιατρική να πάρει κανέναν άνθρωπο στο λαιμό του».

Εδώ λοιπόν θέλω να πω, ότι έχοντας διορθώσει πολλές εργασίες, κυρίως εκπαιδευτικών, επειδή οι εκπαιδευτικοί πράγματι παίρνουν κόσμο στο λαιμό τους (τα παιδιά μας) καλό θα ήταν να μην τους αφήνουμε να παίρνουν πτυχία τόσο αγόγγυστα. Θα πω ότι υπήρχαν πολλές παράγραφοι που δεν έβγαζαν νόημα (προφανώς γιατί έβαλαν ολόκληρη αγγλική παράγραφο στο Google translator και μετα την επικόλλησαν χωρις να την διαβάσουν)! Ότι υπήρχαν αναφορές από πηγές, το ίδιο αξιόπιστες με το  …Hello. Ότι «έτρωγαν» αναφορές και αντί να πουν «Σύμφωνα με τον ΜακΑβόυ … (ΜακΑβόυ 1998 στο Φασμπέντερ 2013)» έγραφαν τελική αναφορά «Σύμφωνα με τον Φασμπέντερ…» -με λίγα λόγια χρέωναν σε άλλους, άλλες θεωρίες! Κι έπειτα, κάποιος θα δανειστεί αυτή την εργασία, να την αντιγράψει για μάθημα σε κάποια άλλη Σχολή ή θα αντιγράψει θεωρητικά κομμάτια της στη δική του εργασία.

Θέλω να πω ότι, με αυτό τον τρόπο "διδασκαλίας", όχι μόνο δεν μαθαίνουν να κάνουν έρευνα, δεν μαθαίνουν ούτε καν να διαβάζουν μια έρευνα. Να εκτιμούν την αξιοπιστία και τη σοβαρότητά της. Να εκτιμούν τις πηγές, το βάθος των ανθρώπων που λένε κάτι -ποιος είναι, που εργάζεται, τι ειδικότητα έχει, δικαιοδοτείται να μιλά γι’ αυτό; Κι αν δεν ξέρεις να ελέγχεις τις πηγές σου, τότε τι διαφορά έχεις από κάποιον που δεν έβγαλε ουτε το Λύκειο; Τι σε κάνει καλύτερο, πιο "μορφωμένο";  Αν δε μπορείς να ελέγξεις μόνος σου τις θεωρίες συνομωσίας του διαδικτύου, την παραφιλολογία για τον εμβολιασμό, τις έρευνες σχετικά με την κατάρρευση του καπιταλισμού, τότε τι διαφορετικό έχεις; Είσαι άλλο ένα πιόνι χωρίς βούληση, άλλο ένα έρμαιο τον περιστάσεων, άλλο ένα ανθρωπάκι που κοιτά να τη βολέψει!

Γίνεσαι σαν εκείνη τη γελοία τη Χημικό που συνάντησα κάποτε σε έναν διαγωνισμό επιστήμης: τα παιδιά της τάξης της ήθελαν να κάνουν ένα πείραμα που είδαν στο διαδίκτυο και αποδείκνυε ότι με ένα χρυσό δαχτυλίδι μπορούν να αποδείξουν ότι το κραγιόν τους  περιέχει μόλυβδο που είναι καρκινογόνος. Της είπα «ξέρετε, νομίζω ότι πρέπει να τις αποτρέψετε γιατί έψαξα πολύ και δε βρήκα καμία επιστημονική έρευνα που να το στηρίζει αυτό, αντιθέτως βρήκα μια που έλεγε ότι χημικά αυτό δεν στέκει» κι εκείνη απάντησε «δε νομίζω ότι δε στέκει, ξέρετε πόσα βίντεο υπάρχουν στο διαδίκτυο με το δαχτυλίδι που μαυρίζει μόλις ακουμπά το κραγιόν»; Αυτό τώρα ήταν επιστημονική τεκμηρίωση από άνθρωπο με πτυχίο Χημικού: ο αριθμός ερασιτεχνικών βιντεο από 15χρονω αποδεικνύει την αλήθεια του αμφιλεγόμενου πειράματος!

Οι μαθήτριες της, ακόμα πιστεύουν ότι έκαναν ένα «επιστημονικό» βίντεο. Αυτή ακόμα πιστεύει ότι διδάσκει «επιστήμη». Κι εγώ ακόμα λέω ότι η Μεθοδολογία Έρευνας είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα για να το διδάσκεσαι τόσο επιφανειακά. Και να αποκτάς μηδέν κριτική ικανότητα.

Αλλά πες μου και το μάθημα που διδασκόμαστε σε βάθος σε ολη την σχολική και φοιτητική μας ζωή (εκτός απ’ το «πώς να πάρω καλύτερο βαθμό με τον λιγότερο κόπο και φυσικά, χωρίς διάβασμα»).

Ωραία, νέα κι ατυχής (στον ακαδημαϊκό στίβο)

Απ' οταν έγινα κι επισήμως διδάκτορας όλοι οι γνωστοί και συγγενείς δείχνουν κάπως απογοητευμένοι όταν ακούνε οτι "δουλεύω ακόμα σε σχολείο". Η ακαδημαϊκή καριέρα θα τους φαινόταν πιο ταιριαστή, αφού πλέον είμαι και πιστοποιημένα "ειδικός" σε έναν τομέα και άρα μπορώ να τον διδάξω σε ανώτερο ιδρυμα. Όπως είπε άλλωστε και μια γνωστή μου "η ακαδημαϊκή κοινοτητα σε τιμησε με το να σε κάνει μέλος της, τώρα πρέπει να την τιμήσεις κι εσύ προσφέροντας τις γνωσεις σου"! Αν στο πουν έτσι, το θεωρείς σχεδόν χρέος σου να ψαχτείς για εύρεση εργασίας σε κάποιο πρόγραμμα- προπτυχιακό, μετατυχιακό, οτιδήποτε. 

Εδώ πρέπει να πούμε οτι στο εξωτερικό υπάρχουν πολλές ευκαιρίες, με καλά λεφτά. Πολύ καλά λεφτά. Αν αντέχεις να πας να μεινεις στον αρκτικό κύκλο, η Νορβηγία πλήρωνει 4.000ευρώ το μήνα και σε κάνει Επίκουρο με τη μια αν έχεις Διδακτορικό! 

Στα πάτρια, θέσεις υπάρχουν. Αλλά θέλει ενδελεχές ψάξιμο για αιτήσεις, ανοιγματα θέσεων και "τρύπες". Εκτός από ενημέρωση χρειάζεται και τύχη (εκει που ζητάνε να ταιριάζει το επαγγελματικό-μορφωτικό προφίλ σου). Κι ενίοτε η "τύχη" μπορεί να είναι ανάλογη και του γνωστού "με το σπαθί μου" (με το οποίο πήρε το Όσκαρ η Βάνα Μπάρμπα): με λίγα λόγια, αν τυχαίνει να σε γουστάρει κανείς στην ακαδημαϊκή κοινότητα τότε θα σου φτιάξει μια θεσούλα δίπλα του εντελώς φωτογραφημένη για εσένα. 

Σε φίλη (ξανθιά, καλλίπυγο, πρασινομάτα), η μεγάλη συμπάθεια για το άτομο της που έτρεφε ακαδημαϊκός -για την ακρίβεια οι βλέψεις του να γινει κατι μεταξύ τους και να την αποσπάσει σε σχολείο στην επαρχία όπου δίδασκε- έγιναν κίνητρο να μεσολαβήσει στο να υπογράψει σύμβαση για διδασκαλία στο Τμήμα του. Γι' αυτη τη θέση είχα συναφες διδακτορικό και γενικότερα "δυνατό" επαγγελματικό προφίλ. Θα μπορούσα δηλαδή να έχω πάρει αυτη τη θεση αξιοκρατικά, αν υπήρχε αξιοκρατία. Απλώς επειδή είμαστε πολλοί οι άξιοι εκεί έξω, ε, αν δείχνεις ωραια με μινι φούστα έχεις περισσοτερες πιθανότητες να πιάσεις θέση. Κι επειδή δεν εχω πιάσει ακόμα καμία θεση αξιοκρατικά -ουτε καν μερικές που ήταν τελείως "χαμαλοδουλειά" στο Πανεπιστήμιο-, μπορειτε να καταλάβετε οτι δεν φοράω μινι φούστες.

Καταλήγοντας, θελω να πω δυο πράγματα.

Το πρώτο, οτι ο Πανεπιστημιακός χώρος ειναι βαθύτατα ανδροκρατούμενος και πατριαρχικός στις δομές του, οπότε καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο να αναδειχθεις εκεί αν είσαι γυναίκα- ευτυχώς όχι ακατόρθωτο, η τριμελής μου περιλάμβανε μια τέτοια, καταπληκτική γυναίκα ακαδημαϊκό.

Το δεύτερο, δεν είμαι καθόλου σιγουρη οτι θελω να δουλέψω σε έναν τέτοιο χώρο, γεμάτο φατρίες, συνδικάτα, εμμονικούς καρεκλοκένταυρους, μονολιθικούς ξερόλες. 

Το Διδακτορικό το έκανα γιατί ερωτευτήκα το θέμα μου- όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Ερωτεύτηκα την έρευνα, την επικοινωνία με άγνωστο κόσμο για να βρισκω βιβλία και πληροφορίες. Ήταν πέντε χρόνια αφόρητα κουραστικά και ταυτόχρονα απίστευτα μεταμορφωτικά για εμένα. Ανακάλυψα πτυχές μου που δεν ήξερα οτι υπάρχουν, εκπαιδεύτηκα με άλλους τρόπους που δεν περιλαμβάνονταν στο διάβασμα, μορφώθηκα σε κάτι νέο σχεδόν οσμωτικά, ακούσια. 

Κι αυτό το νέο το αγαπώ γιατί είναι βαθιά επηρεασμένο από τους μέντορές μου, που ήταν ασύλληπτα πρότυπα σε τομείς μη- εκπαιδευτικούς: καταπληκτικοί στη διαχειριση σχέσεων, στην απόσβεση κρίσεων, στην οριοθέτηση των γύρω τους, στην στήριξη θέσεών κι απόψεων, στην ρητορική. 

Οπότε, να ξέρετε οτι κάθε μέρα τιμώ το διδακτορικό μου, με το να είμαι ένας νέος, πιο ώριμος και ολοκληρωμένος άνθρωπος, ανάμεσά σας. 

Κι αν η τύχη το φέρει -και όχι το "σπαθί μου"-θα χαρώ κάποια στιγμή να διδάξω όσα έμαθα σε ένα τμήμα φοιτητών. Κι αν πάλι όχι, ποσώς με ενδιαφέρει, μιας και αγαπώ τη δουλειά μου στο σχολείο. 

Οπότε, μην στενοχωριέσαι για εμένα θεία, ξαδερφε, μαμά. 

Είμαι πολύ ευτυχισμένη γιατί πέρασα μια υπέροχη εποχή μαθητείας και από αυτή βγήκα δυνατότερη. Και με λιγότερες τάσεις αυτοκτονίας. Ε κάτι πρέπει να σημαίνει κι αυτό!

Η καταγωγή των ειδών

Πάντα ήμουν υπέρμαχος της θεωρία του Δαρβίνου για την καταγωγή των ειδών και συνεχίζω να απορώ που κυκλοφορεί με "διακριτικότητα" στα σχολικά βιβλία και στο τέλος της χρονιάς, "εξαιρείται" από την εξεταστέα ύλη (ας μην την μάθουν βρε αδερφέ, δεν είναι και κατιτίς σημαντικόν άλλωστε).

Το επίμαχο σημείο στη θεωρία, δεν είναι φυσικά  η καταγωγή των άλλων ειδών, αλλά του ανθρώπου και υπάρχουν πολλοί γύρω μας που γελούν ειρωνικά λέγοντα σου "δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι εξελιχθήκαμε από τους πιθήκους," ενώ κατα τη γνώμη τους είμαστε μέρος ενός σοφού θεϊκού σχεδίου. Συχνά, τέτοιες ατάκες ακούω από μητέρες μαθητών μου, και αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να έχεις κάνει και παιδιά και να μην αποδέχεσαι ακόμα την ζωώδη πλευρά του ανθρώπινου οργανισμού.

Από τη μέρα που έμεινα έγκυος, έχω σιχαθεί τον εαυτό μου!

Έχω διαρκή σιελόρροια, σαν σαλιγκάρι. Τα σάλια μου αφρίζουν (σαμπανιζέ, αν δεις το ποτήρι μισογεμάτο) και το να τα καταπιείς σου γυρνάει τ' άντερα. 

Επειδή καταπίνω συνέχεια τα αφρισμένα σάλια, προφανώς καταπίνω και αέρα. Πολύ αέρα. Ρεύομαι συνεχώς- εγώ που δεν πρέπει να έχω ρευτεί μπροστά σε κόσμο ποτέ στην ως τώρα ζωή μου. 

Μου φεύγουν αέρια. Βρομερά. Όταν λέμε βρομερά, εννοούμε σε μια μυρωδιά που δεν έχεις ξαναμυρίσει. Καθαρό μεθάνιο. Νομίζεις ότι θα ανάψεις σπίρτο και θα αναφλεγεί η κιλότα. 

Το σάλιο -να επιστρέψω- επιπλέον είναι πικρό. Το νερό δεν πίνεται. Τι φίλτρα το περάσαμε, τι λεμόνια του στιψαμε. Τώρα τη βγάζω είτε με λεμονάδες αραιωμένες με νερό, είτε με περιέ γεύση λάιμ (αυτή η εγκυμοσύνη ρέπει στο γκουρμέ, τι να κάνω;).

Δοκιμάσαμε και το μεγάλο ομοιοπαθητικό σουξέ "βραχιολάκι για τη ναυτία'- βασισμένο σε γνώσεις βελονισμού- και είτε δεν βρήκα το σωστό σημείο να το τοποθετήσω (τι διάολο, ολοκληρο διδακτορικό πήρα, δε μπορώ να μετρησω τρια δάχτυλα στον καρπό και να βρω τη θέση ανάμεσα στους τενοντες;), είτε μαύρη δουλειά κάνει. Μια φορά, η επιστήμη και η παραεπιστήμη, μαζί μου έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Δε μπορώ να φάω τίποτα σε λαχανικό και με βιταμίνες, το ξερνάω σχεδόν αμέσως. Το μόνο που αντέχει το στομάχι μου είναι σφολιατοειδή (800 θερμίδες το κομμάτι), πίτσες, ψωμί με σαλάμι, τοστ και γενικώς ό,τι πιο ανθυγιεινό κυκλοφορεί στην αγορά. Δυο φορές προσπάθησα να φάω ψάρια- αχ αυτά τα Ωμέγα λιπαρά που βοηθούν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου του εμβρύου- αλλά κατέληξαν να κολυμπούν στη λεκάνη, μαζί με άλλα γαστρικά υγρά. Σκέφτομαι οτι το παιδί θα γεννηθεί με ένα χοτ-ντογκ στο χέρι.

Είμαι μια κινούμενη αηδία! Έχω ζαλάδες, ναυτία, δε μπορώ να πιω νερό, δε μπορώ να φάω τίποτα υγιεινό (εγώ, ο ορισμός της υγιεινής διατροφής! Που ως τώρα ζούσα με νερόβραστα!), όταν τρώω είμαι ένα σίχαμα διότι τρώω θερμιδοφόρες αηδίες φτωχές σε διατροφική αξία, ρεύομαι διαρκώς, κλάνω διαρκώς, και συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο την απεχθή, αηδιαστική μου συγγένεια όχι με ένα πίθηκο, αλλά με ένα γουρούνι. Αν ακόμα πιστεύετε οτι ο Παντοδύναμος, είχε αυτό στο μυαλό του για το ανθρώπινο είδος, τότε πιθανολογώ θα μπορούσε να έχει σκεφτεί κι ένα σοφότερο, απλούστερο και λιγότερο σιχαμερό τρόπο να αναπαράγουμε το είδος μας (διότι ο τρόπος ειναι σιχαμερός, είτε το πιάσεις από το σεξ, είτε το φτάσεις στην περιοδο της εγκυμοσύνης και στον τοκετό). 

Με αυτό το ατράνταχτο επιχείρημα ελπίζω να πείθονται και οι πιο φανατικοί, για την καταγωγή του ανθρώπου από άλλα ανώτερα θηλαστικά. Η Φύση έκανε ότι καλυτερο μπορούσε, δημιουργησε έναν πολυπλοκο νοήμονα οργανισμό, που όταν του αλλάζεις μια μεταβλητή (π.χ υπερέκριση προγεστερόνης) ταράζεται η ισορροπία του (ζαλάδες και ναυτία).

Και βλέπω και κάθε μέρα τη Μενεγάκη με την κοιλιά τούρλα και να τρώει τον άμπακο, και ούτε μυρωδιές την ενοχλούν, ούτε ταλαιπωρημένη δείχνει, την κοιτάω να χορεύει να κουνιέται και να χαζογελάει και λέω κι εγώ, γιατί ρε Φύση δε μπορούσα κι εγώ να έχω μια τόσο εύκολη εγκυμοσύνη; Γιατί ρε Δαρβίνε; Γιατί; Βασανίζονται τόσο οι έγκυες πιθηκίνες; Οι εγκυμονούσες δελφίνες και φάλαινες; Εγώ γιατί;

Ονειρεμένος γάμος (εγώ, εσύ, οι dEUS και 2-3 κολλητοί)

Αν υπήρχε αληθινή ελευθερία, αν δηλαδή οι άνθρωποι δεν εξαρτώνταν από το τι συνηθίζεται να γίνεται σε μια συγκεκριμένη περίσταση, τι θα πουν τα πεθερικά ή οι καλεσμένοι. 

Αν υπήρχε αληθινό ενδιαφέρον απο τον γαμπρό (που 9/10 φορές θέλει να αναλάβει κάποιος άλλος τις ετοιμασίες και αυτός να παραστεί σαν guest-star στον γάμο) για την νύφη (που 9/10 φορές έχει ονειρευτεί τον γάμο της σε καμια 15αριά εκδοχές και περιμένει κάποιον να μοιραστεί εξισου τον ενθουσιασμό της). 

Αν υπήρχαν κότσια ώστε να υποστηρίξουν στο σόι τους, ότι ο γάμος ειναι μια μεγάλη γιορτή για να ένα συγκεκριμένο ζευγάρι (που π.χ ακουει φανατικά indie μουσική και γελά με τις δεξιώσεις γάμων και τα πεταμενα λεφτά σε εξεζητημένες πολυτέλειες), τότε, αυτό το ζευγάρι μπορεί να είχε εναν προσωπικό γάμο που να τους ικανοποιεί:

οι προσκλήσεις να ειχαν σχήμα βινυλίου

 

η νύφη να μην βάλει ψηλοτάκουνα με στρας, αλλά ό,τι τη βολεύει 

(και η μάνα της ας μην έρθει στο γάμο άμα δε θέλει να τη δει ετσι, σαν καμιά παρακατιανή)

 

  η τουρτα να θυμίζει τα κοινά αγαπημένα τους βιβλία

 

και αντί για τραπεζώματα, να έχουν  finger-food και ποτά στον κήπο ενός φίλου

 και χορό με δικές τους playlists 

για την ένωση δυο ανθρώπων που αγαπιούνται 

και ξέρουν να χαίρονται τη ζωή και όλες τις στιγμές τους.

 

 "let's get married 

in a big Cathedral, by a priest

'cause if I'm the man that you love the most, 

you can say I do, at least!"

End

Όταν έκανα πρόβες την παρουσίαση του Διδακτορικού, κάποιες φορές, πηγαίνοντας να πατήσω το βελάκι για να προχωρήσω στην επόμενη διαφάνεια, το χέρι μου ξέφευγε και πάταγα το από πάνω κουμπί: το πλήκτρο end. Έτσι μεταφερόμουν στο τέλος της παρουσίασης, έχανα τον ειρμό μου και, φυσικά, πάθαινα πανικούς -"αν συμβεί αυτό στην υποστήριξη του διδακτορικού και χάσω τα λόγια μου, οποία ανοργανωσιά και αμηχανία". 

Προκειμένου να αποφύγω τέτοιο λάθος, πήρα και ξήλωσα το πλήκτρο end.

Το έβγαλα και το έβαλα σε ένα συρτάρι και δε μου έλειψε καθόλου. 

Και δε θα το έβαζα ξανά στη θέση του, αν το λάπτοπ μου δεν είχε αρχίσει να με αφήνει, έτσι κι αλλιώς, κομμάτι κομμάτι (πρώτα η μπαταρία, μετά το τροφοδοτικό, η μητρική, το DVD-R, το πλήκτρο f3) οπότε είπα να επιστρέψω στη θέση του, τουλάχιστον, το end.

Είναι γελοίο, το ξέρω, αλλά από τη μέρα που το έβαλα πίσω, με θλίβει η παρουσία του εκεί. Είναι σα να μου θυμίζει ότι μερικά πράγματα τελείωσαν οριστικά. Και μάλιστα τελειώσαν χωρίς να αποτελέσουν μια νέα αρχή για κάτι άλλο. Και δεν εννοώ επαγγελματικά. Εκεί σχεδόν όλα τα διδακτορικά, ανοίγουν πόρτες. Εννοώ προσωπικά. Ανθρώπους που ήταν σημαντικοί για εσένα αλλά ζούσατε σε διαφορετικούς κόσμους και συναντιόμασταν λόγω της δουλειάς, ξαφνικά η δουλειά τελείωσε και τους χάνεις. 

End.

Τέλειωσε και δεν είπες και ποτέ αυτά που ήθελες. Εντάξει, τα φαντάζονται. Φαντάζονται ότι τους εκτιμάς και θες να τους πεις όμορφα λόγια. Αλλά δεν τα είπες ποτέ. Τα δικά σου, αυτά που ήθελες. Γιατί αισθάνεσαι γελοία όταν γίνεσαι συναισθηματική, και όταν μιλάς με τον Μεγάλο λέτε αηδίες τύπου "Ινδιάννα, έτσι πήρα, να δω τι κάνεις" κι εσύ λες κάτι ανόητο τύπου "ε, τρέχω με την τάδε για εκείνο το μεταπτυχιακό που θα διδάξουμε μαζί" ενώ στην αλήθεια θες να του πεις "χρωστάς ακόμα κάτι τεκίλες από το 2008 ρε τσιφούτη, κατέβα με τις πυζάμες στο μπαρ κάτω από το σπίτι σου και πάμε να τα πιούμε, για να σου πω ότι είχες άδικο, το διδακτορικό δεν είναι μόνο μια αρχή, είναι και μια ταφόπλακα: όλων των ωραίων που είχες ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή κι εκείνων που περίμενες και ποτέ δεν ήρθαν". 

Αλλά δε θα το πω ποτέ αυτό. Θα συνεχίσω να λέω αμήχανες αηδίες. 

Γιατί το τέλος είναι πάντα θλιβερό και αποστομωτικό.

Το τέλος είναι πικρό.

Και το πλήκτρο δε μου φταίει σε τίποτα. 

Μόνο η κοινωνική μου αδεξιότητα και η ανασφάλειά μου.

Μόνο εγώ. 

Μόνη εγώ.

Τέλος.

Ινδιάννα Διδάκτωρ

Πάντα, κάπου είναι καλοκαίρι (και πάντα, κάπου χειμώνας)
Θα έχεις στρες και θα χάσεις τα λόγια σου στην παρουσίαση στα πρώτα 30 δευτερόλεπτα.
Θα κάνεις μια παύση και θα μονολογήσεις "αρχίσαμε..."
και μετά θα σκεφτείς "το 'χω, μπορώ, πάμε, δυνατά"!
Και θα τους τα πεις- όπως τα ξέρεις, όπως τα κατάλαβες, όπως τα έζησες, όπως θες να τα δουν -τέλος πάντων.

Η 7μελής σου θα μοιάζει σαν μικρογραφία της ακαδημαϊκής κοινότητας
(θα υπάρχει ένας που ψάχνεται για αλλαγές
και δύο που τις θέλουν αλλά δεν είναι σίγουροι οτι εφαρμόζονται
ένας άσχετος που θα τα βρίσκει όλα καλά, γιατί δεν καταλαβαίνει και πολλά
κι ένας γραφικός- που θα σου κάνει σχόλια γεμάτα εμπάθεια, γιατί καταλάθος συμπεριέλαβες στη βιβλιογραφία συνάδελφο με τον οποίο είναι στα μαχαίρια!-
και φυσικά θα υπάρχει ένας ανταγωνιστικός -που θα έχει βγάλει φλύκταινες όσο σε επαινούν
και θα κάνει μόνο μια ερώτηση κι αυτή για να σε ταπεινώσει
(δε θα τα καταφέρει αλλά θα στενοχωρηθείς)
κι ο Μεγάλος, θα αγωνιά μαζί σου,
για το καμίνι των ερωτήσεων που σε τσουρουφλίζει
αλλά δε θα μπορεί να κάνει κάτι για να σε σώσει
"γιατί αυτό είναι το τυπικό "καψόνι" για να γίνεις δεκτός στον ακαδημαϊκό κόσμο")

Όπως είπε κι ένας φίλος "μια ώρα βασανιστήριο, για πάντα Διδάκτορας"!

Ομολογώ ότι ακόμα δεν το έχω χαρεί- εννοώ όλα μου φαίνονται πιο περίπλοκα και δύσκολα πια.
Μια χαρά ήταν ο κόσμος με τις βεβαιότητες και τις απλοϊκές μου σκέψεις παλιά,
για καλό άραγε μπήκα σε όλη αυτη τη διαδικασία κι έμαθα να σκέφτομαι αλλιώς,
τόσο περιπλοκά και "σφαιρικά";
Για καλό πια, θα έχω αγχος για τα πάντα, γιατί για όλα υπάρχουν υπέρ και κατά, οφέλη και ζημιές και μονίμως θα αισθάνομαι πως δεν θα είμαι επαρκής, γιατί είναι αδύνατον να είσαι επαρκής σε ένα κόσμο που σου ζητά ταυτόχρονα τόσα πολλά και διαφορετικά;

Σε όποιον με ρωτάει λέω πόσο χαρούμενη είμαι, αλλά στην πραγματικότητα (και μη με ρωτησεις πάλι τι είναι η "πραγματικότητα", είναι αυτό που ζούμε και ερμηνευουμε ως πραγματικό, ο καθένας μας), θέλω να χωθώ κάτω από το πάπλωμα, να κλάψω με την ησυχία μου.
Να κλάψω από συγκίνηση για όσα έζησα και έμαθα, για το πόσο καλά μου φέρθηκαν άνθρωποι και πόσο κομπλεξικά άλλοι, για τις ευκαιρίες να γίνω δημιουργική ή τους επαγγελματικούς δρόμους που άνοιξαν, και φυσικά, γιατί το τέλος κάθε πράγματος μπορεί να είναι μια άρχη άλλων πραγμάτων, αλλά συνεχίζει να είναι ένα τέλος.
Θέλω να μπω κάτω από το πάπλωμα και να κλάψω, γιατί το τέλος του διδακτορικού είναι το τέλος μια σχέσης. Μαθητείας μεν, σχέσης δε. Είναι ένας χωρισμός. Και δεν θέλω να χωρίζω...