Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

Ωραία, νέα κι ατυχής (στον ακαδημαϊκό στίβο)

Απ' οταν έγινα κι επισήμως διδάκτορας όλοι οι γνωστοί και συγγενείς δείχνουν κάπως απογοητευμένοι όταν ακούνε οτι "δουλεύω ακόμα σε σχολείο". Η ακαδημαϊκή καριέρα θα τους φαινόταν πιο ταιριαστή, αφού πλέον είμαι και πιστοποιημένα "ειδικός" σε έναν τομέα και άρα μπορώ να τον διδάξω σε ανώτερο ιδρυμα. Όπως είπε άλλωστε και μια γνωστή μου "η ακαδημαϊκή κοινοτητα σε τιμησε με το να σε κάνει μέλος της, τώρα πρέπει να την τιμήσεις κι εσύ προσφέροντας τις γνωσεις σου"! Αν στο πουν έτσι, το θεωρείς σχεδόν χρέος σου να ψαχτείς για εύρεση εργασίας σε κάποιο πρόγραμμα- προπτυχιακό, μετατυχιακό, οτιδήποτε. 
Εδώ πρέπει να πούμε οτι στο εξωτερικό υπάρχουν πολλές ευκαιρίες, με καλά λεφτά. Πολύ καλά λεφτά. Αν αντέχεις να πας να μεινεις στον αρκτικό κύκλο, η Νορβηγία πλήρωνει 4.000ευρώ το μήνα και σε κάνει Επίκουρο με τη μια αν έχεις Διδακτορικό! 
Στα πάτρια, θέσεις υπάρχουν. Αλλά θέλει ενδελεχές ψάξιμο για αιτήσεις, ανοιγματα θέσεων και "τρύπες". Εκτός από ενημέρωση χρειάζεται και τύχη (εκει που ζητάνε να ταιριάζει το επαγγελματικό-μορφωτικό προφίλ σου). Κι ενίοτε η "τύχη" μπορεί να είναι ανάλογη και του γνωστού "με το σπαθί μου" (με το οποίο πήρε το Όσκαρ η Βάνα Μπάρμπα): με λίγα λόγια, αν τυχαίνει να σε γουστάρει κανείς στην ακαδημαϊκή κοινότητα τότε θα σου φτιάξει μια θεσούλα δίπλα του εντελώς φωτογραφημένη για εσένα. 
Σε φίλη (ξανθιά, καλλίπυγο, πρασινομάτα), η μεγάλη συμπάθεια για το άτομο της που έτρεφε ακαδημαϊκός -για την ακρίβεια οι βλέψεις του να γινει κατι μεταξύ τους και να την αποσπάσει σε σχολείο στην επαρχία όπου δίδασκε- έγιναν κίνητρο να μεσολαβήσει στο να υπογράψει σύμβαση για διδασκαλία στο Τμήμα του. Γι' αυτη τη θέση είχα συναφες διδακτορικό και γενικότερα "δυνατό" επαγγελματικό προφίλ. Θα μπορούσα δηλαδή να έχω πάρει αυτη τη θεση αξιοκρατικά, αν υπήρχε αξιοκρατία. Απλώς επειδή είμαστε πολλοί οι άξιοι εκεί έξω, ε, αν δείχνεις ωραια με μινι φούστα έχεις περισσοτερες πιθανότητες να πιάσεις θέση. Κι επειδή δεν εχω πιάσει ακόμα καμία θεση αξιοκρατικά -ουτε καν μερικές που ήταν τελείως "χαμαλοδουλειά" στο Πανεπιστήμιο-, μπορειτε να καταλάβετε οτι δεν φοράω μινι φούστες.
Καταλήγοντας, θελω να πω δυο πράγματα.
Το πρώτο, οτι ο Πανεπιστημιακός χώρος ειναι βαθύτατα ανδροκρατούμενος και πατριαρχικός στις δομές του, οπότε καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο να αναδειχθεις εκεί αν είσαι γυναίκα- ευτυχώς όχι ακατόρθωτο, η τριμελής μου περιλάμβανε μια τέτοια, καταπληκτική γυναίκα ακαδημαϊκό.
Το δεύτερο, δεν είμαι καθόλου σιγουρη οτι θελω να δουλέψω σε έναν τέτοιο χώρο, γεμάτο φατρίες, συνδικάτα, εμμονικούς καρεκλοκένταυρους, μονολιθικούς ξερόλες. 
Το Διδακτορικό το έκανα γιατί ερωτευτήκα το θέμα μου- όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό. Ερωτεύτηκα την έρευνα, την επικοινωνία με άγνωστο κόσμο για να βρισκω βιβλία και πληροφορίες. Ήταν πέντε χρόνια αφόρητα κουραστικά και ταυτόχρονα απίστευτα μεταμορφωτικά για εμένα. Ανακάλυψα πτυχές μου που δεν ήξερα οτι υπάρχουν, εκπαιδεύτηκα με άλλους τρόπους που δεν περιλαμβάνονταν στο διάβασμα, μορφώθηκα σε κάτι νέο σχεδόν οσμωτικά, ακούσια. 
Κι αυτό το νέο το αγαπώ γιατί είναι βαθιά επηρεασμένο από τους μέντορές μου, που ήταν ασύλληπτα πρότυπα σε τομείς μη- εκπαιδευτικούς: καταπληκτικοί στη διαχειριση σχέσεων, στην απόσβεση κρίσεων, στην οριοθέτηση των γύρω τους, στην στήριξη θέσεών κι απόψεων, στην ρητορική. 
Οπότε, να ξέρετε οτι κάθε μέρα τιμώ το διδακτορικό μου, με το να είμαι ένας νέος, πιο ώριμος και ολοκληρωμένος άνθρωπος, ανάμεσά σας. 
Κι αν η τύχη το φέρει -και όχι το "σπαθί μου"-θα χαρώ κάποια στιγμή να διδάξω όσα έμαθα σε ένα τμήμα φοιτητών. Κι αν πάλι όχι, ποσώς με ενδιαφέρει, μιας και αγαπώ τη δουλειά μου στο σχολείο. 
Οπότε, μην στενοχωριέσαι για εμένα θεία, ξαδερφε, μαμά. 
Είμαι πολύ ευτυχισμένη γιατί πέρασα μια υπέροχη εποχή μαθητείας και από αυτή βγήκα δυνατότερη. Και με λιγότερες τάσεις αυτοκτονίας. Ε κάτι πρέπει να σημαίνει κι αυτό!